Nazwa forum

ROZDZIAŁ DRUGI
________________________________________
KU PAMIĘCI

Harry krwawił. Trzymając prawą dłoń w drugiej i klnąc pod nosem, naparł ramieniem na drzwi sypialni.
Dał się słyszeć odgłos kruszonej porcelany. Nadepnął na leżącą na podłodze pod drzwiami filiżankę z zimną herbatą.
- Co do...?
Rozejrzał się, ale półpiętro domu przy Privet Drive 4 było puste. Najprawdopodobniej filiżanka herbaty była genialnym pomysłem Dudleya na pułapkę. Trzymając krwawiącą dłoń w powietrzu, Harry zebrał kawałki filiżanki, wrzucił je do kosza stojącego za drzwiami od pokoju i powlókł się do łazienki żeby włożyć palec pod kran.
To głupie, bezcelowe, irytujące i niewiarygodne że jeszcze przez cztery dni nie wolno mu było używać magii. Mimo to musiał przyznać, że nie poradziłby sobie z wyleczeniem skaleczonej dłoni. Nigdy nie nauczył się zasklepiania ran i teraz musiał przyznać, że jest to zdecydowany brak w jego edukacji.
Obiecał sobie w duchu, że zapyta o to Hermionę przy najbliższej okazji. Tymczasem urwał długi pasek papieru toaletowego, żeby zetrzeć tak dużo rozlanej herbaty, jak to tylko możliwe zanim wróci do sypialni i zatrzaśnie drzwi za sobą.
Harry spędził cały dzień na opróżnianiu swojego kufra po raz pierwszy, odkąd sześć lat wcześniej spakował go przed wyjazdem do Hogwartu.
Przed rozpoczęciem każdego następnego roku nauki tylko zbierał wierzchnie trzy ćwiartki zawartości i zastępował innymi, pozostawiając warstwę śmieci na dole. Stare pióra, oczy chrząszczy, pozbawione pary za małe skarpetki. Kilka minut wcześniej Harry włożył rękę do kufra i poczuł przeszywający ból serdecznego palca prawej dłoni, a gdy ją wyciągnął zobaczył krwawiącą ranę. Teraz postępował ostrożniej. Klęcząc przy kufrze, grzebał w jego zawartości. Udało mu się znaleźć stare plakietki z napisem „Kibicuj CEDRIKOWI DIGGORY'EMU” zmieniającym się na „PORTER CUCHNIE”, zniszczony Fałszoskop i złoty medalion z wiadomością od R.A.B. W końcu wygrzebał przedmiot, którym się zranił. Od razu go rozpoznał.Był to dwucalowy odłamek zaczarowanego lustra, które otrzymał od swego nieżyjącego ojca chrzestnego, Syriusza. Harry odłożył kawałek szkła odnaleźć spróbował odnaleźć resztę, lecz została ona pokruszona tak, że przypominała świecący pył.
Harry usiadł i obejrzał odłamek, którym się skaleczył, ale nie zobaczył nic poza odbiciem własnego oka. Potem odłożył go na egzemplarz najnowszego, nieprzeczytanego jeszcze wydania Proroka Codziennego. Chciał powstrzymać nagły przypływ smutku, tęsknoty, złych wspomnień i poczucia samotności wywołany przez odnalezienie resztek lusterka, wyrzucając z kufra wszystko, co się w nim znajdowało. Następną godzinę zajęło mu opróżnienie kufra, wyrzucenie tego, co niepotrzebne i wybranie tego, co przyda się później. Odrzucił w kąt szkolne szaty, kociołek, zwoje pergaminu, pióra i większość książek.
Przez chwilę zastanawiał się, co z tymi rzeczami zrobią Dursleyowie, ale szybko doszedł do wniosku, że spalą je z dala od domu jakby były one dowodami jakiejś strasznej zbrodni. Do starego plecaka spakował mugolskie ubranie, pelerynę-niewidkę, zestaw do warzenia eliksirów, niektóre książki, album ze zdjęciami od Hagrida, stosik listów i różdżkę.
Do przedniej kieszeni spodni schował Mapę Huncwotów i medalion z listem od R.A.B. Medalion nie znalazł się tam ze względu na swoją wartość, lecz żeby upamiętnić, jak wiele poświęcił żeby go zdobyć. Jego sowa, Hedwiga, siedziała na biurku obok dużego stosiku gazet. Było ich tyle, ile dni spędzonych przez Harry`ego na Privet Drive tego lata.
Potter wstał, przeciągnął się i podszedł do biurka. Sowa nie poruszyła się nawet gdy zaczął pośpiesznie przerzucać kartki gazet, które następnie wrzucał do kosza na śmieci. Hedwiga spała lub przynajmniej udawała, że śpi. Była zła na chłopca za to, że bardzo ograniczył czas, który mogła spędzać poza klatką. Gdy zbliżył się do najstarszych egzemplarzy, zwolnił najwyraźniej czegoś szukając. Jego celem był numer z dnia tuż po jego powrocie na Privet Drive. Przypomniał sobie, że była tam wzmianka o tym, że Charity Burbage, nauczycielka Mugoloznawstwa w Hogwarcie zrezygnowała ze stanowiska. W końcu znalazł to, czego poszukiwał. Otworzył na stronie dziesiątej, usiadł na krześle i ponownie przeczytał artykuł:

ALBUS DUMBLEDORE NA ZAWSZE W NASZEJ PAMIĘCI
Autorstwa Elphiasa Doge'a
Albusa Dumbledore`a poznałem w wieku 11 lat, naszego pierwszego dnia w Hogwarcie. Zaprzyjaźniliśmy się niewątpliwie dlatego, że obydwaj nie pasowaliśmy do grupy. Przed przyjazdem do szkoły nabawiłem się smoczej ospy. Mimo, że nie mogłem już nikogo zarazić, krosty i zielonkawy odcień mojej skóry raczej odpychały większość uczniów. Albus natomiast cieszył się złą sławą.
Powodem tego był jego ojciec, Percival, który rok wcześniej dokonał niesławnego ataku na troje mugoli. Albus nigdy nie próbował usprawiedliwiać ojca (zmarłego po latach w Azkabanie), wręcz przeciwnie, kiedy zebrałem się na odwagę, by go o to zapytać, odparł, że wiedział o winie swojego ojca.
    Dumbledore unikał rozmów na ten przykry temat, chociaż wiele osób tego oczekiwało. Niektórzy nawet chwalili czyn jego ojca i przypuszczali, że Albus również jest przeciwnikiem mugoli.
Nie mogli bardziej się mylić: każdy, kto znał Albusa może potwierdzić, że nigdy nie wykazywał antymugolskich tendencji, a wręcz jego walka o prawa mugoli przysporzyła mu wielu wrogów. W przeciągu miesięcy własna sława Albusa zaczęła przewyższać sławę ojca, a pod koniec roku już dla nikogo nie był synem wroga mugoli, a stał się ni mniej ni więcej, jak najwspanialszym uczniem w historii szkoły.
Ci z nas, którzy mieli zaszczyt być jego przyjaciółmi, niewątpliwie skorzystali z jego przykładu, nie wspominając już o pomocy i wsparciu, którymi nas obdarzał.
Wyznał mi później, że już wtedy wiedział, że jego przeznaczeniem jest nauczanie. Nie tylko zdobył każdą nagrodę, jaką można było zdobyć w tej szkole, ale wkrótce korespondował z najbardziej utytułowanymi czarodziejami tamtych czasów, włącznie z Nicolasem Flamelem, znanym alchemikiem, Bathildą Bagshot, uznaną historyczką i Adalbertem Wafflingiem, teoretykiem magii. Kilka z jego prac, takich jak „Transmutacja dzisiaj”, „Rzucanie zaklęć – wyzwania i przeszkody” i „Warzenie eliksirów - poradnik” zostało opublikowanych.
Przyszła kariera Dumbledore`a wydawała się być pewna. Jedynym pytaniem pozostawało kiedy zostanie on wybrany na Ministra Magii. Mimo, że cały czas przewidywano, że Albus obejmie stanowisko, on sam tak naprawdę nigdy nie interesował się polityką.
Gdy byliśmy na trzecim roku, do szkoły przyjęto Aberfortha, brata Dumbledore`a, którego można uznać za jego całkowite przeciwieństwo: nie lubił się uczyć, a spory rozwiązywał poprzez pojedynek. Jednakże, wbrew opinii niektórych, bracia przyjaźnili się. Jak na dwóch zupełnie różnych chłopców łączyły ich wyjątkowo ciepłe stosunki, szczególnie, że dla Aberfortha życie w cieniu swojego brata nie mogło być przyjemne.
Gdy Albus i ja ukończyliśmy szkołę, postanowiliśmy wyruszyć w podróż po świecie, odwiedzając i obserwując magów z zagranicy i rozwijając umiejętności potrzebne w późniejszej pracy zawodowej. Niestety, wydarzyło się nieszczęście. W przeddzień wyjazdu zmarła Kendra, matka Albusa, pozostawiając go jedynym żywicielem rodziny. Ja wyruszyłem po jej pogrzebie. Albus nie mógł jechać ze mną, ponieważ musiał zaopiekować się młodszym rodzeństwem.
W tym czasie nasze kontakty osłabły. Pisałem do Albusa listy na temat cudownych rzeczy, które przyszło mi przeżyć i zobaczyć – od ucieczki przed chimerami w Grecji po eksperymenty egipskich alchemików.
Jego listy dały mi pewne pojęcie o codziennym życiu jego rodziny, które jak na tak świetnego czarodzieja było irytująco nudne. Pogrążony we własnych doświadczeniach, poczułem przerażenie na wieść o śmierci Ariany, siostry Dumbledore'a.
Wprawdzie Ariana od dawna nie cieszyła się dobrym zdrowiem, lecz jej śmierć, która nastąpiła niedługo po śmierci matki, wywarła duży wpływ na obydwu braci. Wszyscy bliscy Albusa – mam szczęście zaliczać się do nich – są zgodni co do tego, że śmierć Ariany i poczucie odpowiedzialności za tę śmierć (mimo, że był niewinny) naznaczyła go na zawsze.
Gdy wróciłem, spotkałem młodego człowieka który zaznał dużo więcej cierpienia niż starsi od niego. Albus traktował innych z większą rezerwą i mniejszym poczuciem humoru niż przedtem. Dodatkowe cierpienie sprawiło mu to, że śmierć siostry doprowadziła do pogorszenia się stosunków z bratem (zostały odnowione kilka lat później).
W każdym razie, Albus od tego czasu rzadko mówił na temat siostry i rodziców, a jego przyjaciele starali się o nich nie wspominać. Nie moje pióro posłuży do opisania późniejszych sukcesów Dumbledore'a. Jego nieoceniony wkład w zasoby dzisiejszej wiedzy na temat magii, między innymi odkrycie dwunastu zastosowań smoczej krwi pomogą przyszłym pokoleniom, tak jak i mądrość, którą prezentowały jego wyroki, gdy był Wielkim Magiem Wizengamotu.
Mówi się także, że żaden magiczny pojedynek nie może równać się walce Dumbledore`a z Grindelwaldem w 1945. Świadkowie tego wydarzenia opisywali podziw i strach, jaki czuli obserwując starcie między dwoma niezwykłymi czarodziejami. Zwycięstwo Albusa i jego konsekwencje dla świata uznawane są za punkt zwrotny w historii magii, porównywalny z wprowadzeniem Zasady Tajności i upadkiem Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Albus Dumbledore nigdy nie był dumny ani próżny.
Potrafił odnaleźć wartości w każdym człowieku, nawet uważanym za nieciekawego lub żałosnego. Myślę, że straty, jakich doznał w dzieciństwie, sprawiły, że było w nim tyle współczucia. Będzie mi brakowało tej przyjaźni dużo bardziej niż jestem w stanie to wyrazić słowami, lecz moja strata nie może równać się z tą, jakiej doznał świat czarodziejów. Albus był najbardziej inspirującym i uwielbianym dyrektorem, jakiego miał Hogwart, to nie ulega wątpliwości. Dumbledore umarł tak jak żył: poświęcając się dla większego dobra tak jak wtedy, gdy wyciągnął dłoń do małego chłopca chorego na smoczą ospę.

Harry skończył czytać, ale wciąż nie mógł oderwać wzroku od zdjęcia dołączonego do nekrologu. Dumbledore miał na twarzy znajomy, ciepły uśmiech, ale jego spojrzenie znad okularów – połówek wydawało się prześwietlać Harrego odczuwającego smutek pomieszany z poczuciem poniżenia. Myślał, że zna Dumbledore`a całkiem nieźle, ale ilekroć czytał ten artykuł docierało do niego, że tak naprawdę wiedział o nim bardzo mało. Harry nigdy nie wyobrażał sobie dzieciństwa i młodości Dumbledore`a – może dlatego, że zawsze uważał go za mądrego, siwego starca. Nastoletni dyrektor wydawał się czymś dziwnym, jak głupia Hermiona lub przyjazna sklątka tylnowybuchowa.
Nigdy nie przyszło mu do głowy zapytać Dumbledore'a o jego przeszłość. Może i byłoby to dziwne, nawet niegrzeczne, ale mimo wszystko pojedynek z Grindelwaldem był czymś powszechnie znanym, a Harry nigdy nie spytał ani o to, ani o żadne inne sławne osiągnięcie. Nie, zawsze rozmawiali o Harrym, przeszłości Harry'ego, przyszłości Harry'ego, planach Harry'ego... A teraz wyglądało na to, pomijając fakt, że jego przyszłość była tak niebezpieczna i niejasna, że przepadła jedyna okazja by dowiedzieć się czegoś więcej o Dumbledorze, a czuł, że na jedyne osobiste pytanie, jakie kiedykolwiek zadał dyrektorowi, ten nie odpowiedział szczerze. „Co pan profesor widzi, jak patrzy w to lustro?” „Ja? Widzę siebie, trzymającego parę grubych, wełnianych skarpet.”
Po dobrych paru minutach, Harry wydarł stronę z nekrologiem z Proroka, zgiął ją ostrożnie i wcisnął do pierwszego tomu książki „Praktyczna Obrona Magiczna i jej Zastosowanie w Walce z Czarną Magią”, by następnie rzucić resztę gazety na stos śmieci. Obrócił się na pięcie, by opuścić pokój. Był o wiele czystszy. Jedynymi rzeczami, które jeszcze nie miały swojego miejsca, był dzisiejszy Prorok Codzienny, wciąż leżący na jego łóżku i odłamek szkła na okładce. Harry przeciął pokój, zdjął kawałek lusterka z gazety i ją rozprostował. Ledwie spojrzał na nagłówek, gdy rano odbierał gazetę od sowy i odrzucił dziennik, widząc, że nie napisali nic o Voldemorcie. Harry był pewny, że Ministerstwo naciskało na wydawców Proroka, by zatajali wieści na temat Voldemorta. Dopiero teraz zauważył, co przegapił. W innej części okładki był mniejszy nagłówek, opatrzony zdjęciem Dumbledore'a, który wyglądał na udręczonego.


„DUMBLEDORE – PRAWDZIWE OBLICZE?”

Już za tydzień, szokująca historia wątpliwego geniusza powszechnie uważanego za największego czarodzieja swojego pokolenia. Rita Skeeter obala modny wizerunek pogodnego, siwego mędrca i ujawnia nieszczęśliwe dzieciństwo, kryminalną młodość, wieczne spory i mroczne sekrety, które dyrektor Hogwartu chciał zabrać do grobu.
-  DLACZEGO człowiek, który mógł zostać Ministrem wolał zarządzać szkołą?
- CO tak naprawdę było celem tajnej organizacji znanej jako Zakon Feniksa?
-  JAK naprawdę wyglądała śmierć Dumbledore`a?
Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdziecie w nowej, sensacyjnej biografii „Życie i kłamstwa Albusa Dumbledore`a” napisanej przez Ritę Skeeter. Ekskluzywny wywiad z autorką przeprowadzony przez Berry Braithwaite znajdziecie na stronie 13.

Harry gwałtownie otworzył gazetę i znalazł stronę 13. Artykuł zilustrowany był zdjęciem kolejnej znajomej twarzy: blondwłosej kobiety w ozdobionych fałszywymi brylancikami okularach, odsłaniającej zęby w triumfującym uśmiechu. Próbując zignorować ten przyprawiający o mdłości obrazek, Harry zaczął czytać.

Rita Skeeter jest dużo milszą osobą niż można wywnioskować z agresywnie wyglądających, kreślonych piórem portretów. Powitawszy mnie w przedpokoju swego przytulnego domu, zaprowadziła mnie do kuchni i poczęstowała filiżanką herbaty, kawałkiem ciasta oraz świeżą porcją plotek – Postać Dumbledore`a jest marzeniem każdego biografa – mówi Skeeter. - Wiódł długie, bogate życie. Jestem pewna, że moja książka będzie pierwszą z bardzo, bardzo wielu.
- Napisałaś biografię wyjątkowo szybko. Zapełniłaś 900 stron w niespełna 4 tygodnie od zagadkowej śmierci Dumbledore`a. Jak to możliwe?
- Gdy pracuje się w dziennikarstwie tak długo jak ja, dotrzymywanie terminów staje się drugą naturą. Wiedziałam, że świat czarodziejów domaga się prawdziwej historii więc chciałam być pierwszą, która spełni te żądania.
Wspomniałam o często cytowanych słowa Elphiasa Doge'a, Specjalnego Doradcy Wizengamotu i długoletniego przyjaciela, który uznał, że „Książka Skeeter zawiera mniej faktów niż karta z Czekoladowych Żab”. Skeeter śmieje się z tych zarzutów:
- Kochanie! Kilka lat temu przeprowadzałam z nim wywiad na temat praw trytonów. Całkowity szaleniec. Mówił, jakby myślał, że jesteśmy na dnie jeziora. Cały czas powtarzał mi, abym „uważała na gardło”.
Mimo to, oskarżenia Dodge'a odbiły się echem w środowisku czarodziejów. Czy Skeeter naprawdę uważa, że przez cztery tygodnie zebrała wszystkie materiały na temat Dumbledore`a?
Słoneczko, - promienieje Skeeter – sama wiesz ile może zdziałać worek galeonów, nieuznawanie odmowy i ostre Samopiszące Pióro! Ludzie i bez tego staliby w kolejce żeby wyprać brudy związane z Dumbledorem.
Domyślasz się, że nie każdy uważał go za kogoś tak wspaniałego, czyż nie? Dyrektor Hogwartu nadepnął na odcisk wielu ważnym ludziom. Jedynie stary Dodge nie chce uwierzyć, ponieważ o takiego informatora jakiego miałam dziennikarze stanęliby do walki. Ta osoba nigdy nie wypowiadała się publicznie, ale towarzyszyła ona Dumbledore'owi w najmroczniejszych dniach jego młodości.
Biografia na pewno będzie szokująca dla tych, którzy uważali, że Dumbledore był dobrym, niewinnym człowiekiem. Zapytałam autorkę o to, co będzie dla nich największym zaskoczeniem.
-Daj spokój, Betty. Nie ujawnię najciekawszych fragmentów przed publikacją książki! - śmieje się
Skeeter. - Ale wszystkim, którzy wciąż pamiętają Dumbledore`a jako siwego, brodatego mędrca obiecuję brutalne przebudzenie. Wystarczy powiedzieć, że ten „największy wróg Sami-Wiecie-Kogo” w młodości zgłębiał tajniki czarnej magii! A jak na kogoś, kto pół życia spędził na propagowaniu tolerancji był raczej ograniczony! Tak, Albus Dumbledore miał mroczną przeszłość i rodzinę, której historię przez całe życie próbował ukryć przed opinią publiczną.
Zapytałam, czy chodzi o jego brata, który był sądzony przez Wizengamot za użycie magii w niewłaściwych celach i tym samym wywołał niewielki skandal 50 lat temu..
- Och, Aberforth to tylko wierzchołek góry lodowej - zapowiada Skeeter. - Nie, mam na myśli coś
gorszego niż brat ze swoim zamiłowaniem do zabawiania się z kozami czy ojcem okaleczającym mugoli. Dumbledore nie był w stanie ukryć żadnego z nich, obydwaj zostali postawieni przed sądem.
    Bardziej zaintrygowały mnie matka i siostra. Krótkie poszukiwania doprowadziły mnie do prawdziwego gniazda nieprawości. Jeżeli pragniecie więcej sczegółów, musicie poczekać na publikację biografii. Wszystko na temat Kendry i Ariany znajdziecie w rozdziałach od dziewiątego do dwunastego. Powiem tylko, że nic dziwnego, że Dumbledore nie chciał powiedzieć jakim sposobem złamał sobie nos.
Czy poza odkopaniem rodzinnych trupów, Rita Skeeter podważy także odkycia Dumbledore'a?
- Nie był głupi – stwierdza, - chociaż nie możemy być pewni, czy jest autorem wszystkiego, co jest mu przypisywane. W szesnastym rozdziale przeczytacie o Ivorze Dillonsbym, który zarzeka się, że odkrył osiem zastosowań smoczej krwi a Dumbledore „pożyczył jego materiały”.
- Ale czyż niektóre osiągnięcia Dumbledore`a, jak na przykład pokonanie Grindelwalda, nie muszą zostać uznane?
- Cieszę się, że wspomniałaś o Grindelwaldzie – mówi autorka uśmiechając się. - Myślę, że ci, którzy wychwalali Dumbledore'a za jego spektakularne zwycięstwo, powinni przygotować się na wybuch bomby, a raczej Łajnobomby. Nie możemy być pewni, czy legendarny pojedynek naprawdę się odbył.
    Po przeczytaniu mojej książki będzie można dojść do wniosku, że Grindelwald wykonał sztuczkę tak prostą jak wystrzelenie chustki do nosa z końca swojej różdżki, po czym spokojnie odszedł. Skeeter nie zamierza mówić więcej na ten temat, więc przechodzimy do związku, który bez wątpienia zafascynuje czytelników.
- O, tak... - autorka kiwa głową – Poświęciłam cały rozdział związkowi Albusa Dumbledore`a z Hardym Potterem. Był on niezdrowy, wręcz mroczny. Twoi czytelnicy będą musieli kupić książkę żeby poznać całą prawdę, ale nie mogę ukryć, że dyrektor okazywał nienaturalne zainteresowanie chłopcem od samego początku. Nie ujawnię, czy chłopiec je odwzajemniał, ale nie jest tajemnicą, że dla Pottera okres dojrzewania był o wiele trudniejszy niż dla innych nastolatków.
Zapytałam Ritę o to, czy wciąż utrzymuje kontakt z Harrym Potterem, który w zeszłym roku udzielił jej słynnego wywiadu w którym wyraził pewność, że Sami-Wiecie-Kto powrócił.
- Tak, tak, nawiązałam z nim bliższą znajomość – tłumaczy Skeeter – Biedaczyna ma niewielu przyjaciół, a ja poznałam go podczas przełomowego dla niego momentu – Turnieju Trójmagicznego. Jestem chyba jedyną osobą, która naprawdę zna Harrego Pottera.
I tak oto doszliśmy do plotki o ostatnich godzinach życia Dumbledore`a. Czy Harry Potter był przy dyrektorze, gdy ten umierał?
- Cóż, nie chcę na razie zbyt wiele ujawniać (wszystko jest napisane w biografii) ale naoczni świadkowie widzieli Harry`ego Pottera wybiegającego z miejsca, z którego Albus Dumbledore spadł, skoczył lub został zepchnięty. Harry rzucił podejrzenie na znienawidzonego nauczyciela, Severusa Snape`a. Czy wszystko jest takie, jakim być się wydaje? Zadecyduje o tym społeczność magów... Zaraz po przeczytaniu mojej książki.
Tym intrygującym akcentem zakończyłam wywiad. Nie ma wątpliwości, że Rita Skeeter napisała prawdziwy bestseller. Legiony wyznawców Dumbledore`a pewnie drżą ze strachu na myśl o tym, czym tak naprawdę był ich bohater.

Harry dotrwał do końca artykułu, lecz wciąż wpatrywał się w strony gazety. Obrzydzenie i wściekłość narastały w nim jakby zaraz miał zwymiotować, zmiął „Proroka” i rzucił nim o ścianę, by ten upadając stał się częścią sterty śmieci wylewającej się z przepełnionego kosza.
Chłopak zaczął nerwowo chodzić po pokoju, otwierając puste szuflady i podnosząc książki tylko po to, by zaraz odłożyć je w to samo miejsce. Był ledwie świadomy tego co mówi, w jego głowie przewijały się fragmenty wywiadu: „...Poświęciłam cały rozdział związkowi Albusa Dumbledore'a z Harrym Potterem. Był on niezdrowy, wręcz mroczny...” „... w młodości zgłębiał tajniki czarnej magii...” „... o takiego informatora, jakiego miałam, dziennikarze stanęliby do walki...”
- Kłamstwa! - wrzasnął Harry; przez okno zauważył sąsiada próbującego uruchomić kosiarkę i nerwowo spoglądającego w górę.
Harry opadł ciężko na łóżko. Odłamek szkła upadł na podłogę; chłopiec podniósł go i obracając w palcach, myślał o Dumbledorze i kłamstwach, którymi Rita Skeeter próbowała go zniesławić...
Jasnoniebieskie światło. Harry zamarł, jego palec znów ślizgał się po ostrej krawędzi szkła. Wyobraził to sobie, to musiała być wyobraźnia. Odwrócił się, lecz ściana za nim była w brzoskwiniowym kolorze wybranym przez ciotkę Petunię: nie było nic niebieskiego, co mogło odbić się w lustrze. Znów spojrzał na odłamek, lecz zobaczył tylko własne, jasnozielone oko.
Wyobraził to sobie, nie mogło być innego wytłumaczenia; wyobraził to sobie, ponieważ myślał o swoim nieżyjącym dyrektorze. Jeżeli coś było pewne, to tylko to, że jasnoniebieskie oczy Dumbledore'a więcej nie przeszyją go badawczym spojrzeniem.

ROZDZIAŁ CZWARTY
________________________________________
SIEDMIU POTTERÓW


Harry wbiegł do sypialni i dotarł do okna w chwili, gdy samochód Dursley’ów wyjeżdżał z podjazdu na główną ulicę, by następnie, na skrzyżowaniu skręcić w prawo. W szybach przez moment odbijało się czerwone światło zachodzącego słońca, potem pojazd zniknął mu z oczu.
Harry wziął klatkę Hedwigi, błyskawicę i plecak, popatrzył na swój nienaturalnie czysty pokój i zszedł do przedpokoju, gdzie pozostawił bagaż. Chłopiec czuł się dziwnie wiedząc, że już nigdy nie wróci do tego domu. Dawno temu, chwile, gdy Dursley’owie zostawiali go samego, sprawiały mu radość. Mógł wtedy grać na komputerze w pokoju Dudley’a i oglądać telewizję, przerywając tylko po to, by podkraść coś z lodówki. Teraz, gdy sobie to przypominał, czuł jakąś dziwną pustkę, tak jakby wspominał kogoś, kogo stracił.
- Nie chcesz przyjrzeć się temu miejscu? - zapytał Hedwigę, która, wciąż obrażona, chowała głowę pod skrzydło - Nigdy tu nie wrócimy. Nie chcesz przypomnieć sobie starych czasów? Na przykład wycieraczka pod drzwiami. Kojarzysz? Dudley wypłakiwał się na niej, gdy uratowałem go przed dementorami. Wyobrażasz sobie, że jest mi za to wdzięczny? A w zeszłym roku przez te drzwi przechodził sam Dumbledore.
Harry na chwilę stracił wątek, a Hedwiga, wciąż ukrywająca głowę pod skrzydłem, nie pomagała mu się skoncentrować. Harry odwrócił się.
- A tutaj, Hedwigo - Harry otworzył drzwi komórki pod schodami - mieszkałem przez prawie dziesięć lat! Wtedy jeszcze mnie nie znałaś. Kurczę, już zapomniałem, jak mało tam miejsca.
Harry spojrzał na niedbale rzucone buty i parasolki, które były pierwszą rzeczą, jaką widział budząc się w swojej komórce pod schodami, do której, poza nim, zaglądały tylko pająki.
To było jeszcze przed tym, jak Harry poznał swoją prawdziwą tożsamość; zanim dowiedział się jak naprawdę zginęli jego rodzice i dlaczego wokół niego dzieję się tyle dziwnych rzeczy. Harry wciąż pamiętał sny, które mu wtedy towarzyszyły. Nawet wtedy śniły mu się błyski zielonego światła i latający motocykl (wuj Vernon o mało nie doprowadził do wypadku samochodowego, gdy podczas drogi do Zoo chłopiec mu o nim opowiedział).
Gdzieś w okolicy rozległ się nagły, ogłuszający ryk. Potter nagle wyprostował się uderzając głową o ramę. Cicho powtarzając ulubione przekleństwa wuja Vernona i trzymając się za głowę wyjrzał przez okno wychodzące na ogród.
Ciemność zdawała się falować a powietrze drżeć. Wtem, gdy Zaklęcie Kameleona przestało działać, postacie zaczęły się pojawiać. Harry natychmiast rozpoznał Hagrida w kasku i goglach, siedzącego na ogromnym motorze, do którego dołączono czarny kosz dla dodatkowego pasażera. Otaczający go ludzie schodzili z mioteł, a dwoje z nich nawet z testrali.
Harry pospieszył im na spotkanie, wybiegając przez tylne drzwi. Była radość i łzy, gdy Hermiona zarzuciła mu na szyję ramiona, Ron poklepał po plecach, a Hagrid spytał:
- W porząsiu, Harry? Gotów na odlot?
- O tak – odparł Harry, obdarzając wszystkich promiennym uśmiechem – Ale nie spodziewałem się takiej armii!
- Zmiana planów – mruknął Szalonooki, trzymający dwa nieziemsko wypchane worki. Jego magiczne oko obracało się z ogromną prędkością, zatrzymując się to na niebie, to na ogrodzie, to znów na domu – Zanim obgadamy sprawę, wejdźmy do środka.
Harry wpuścił ich do kuchni, gdzie, śmiejąc się i gawędząc, rozsiedli się na krzesłach i oparli o wypolerowane blaty ciotki Petunii oraz nieskazitelnie czyste sprzęty domowe – wysoki, tyczkowaty Ron; Hermiona z włosami zaplecionymi w gruby warkocz; Fred i George, szczerzący się w identyczny sposób; długowłosy Bill (badly scarred); łysiejący pan Weasley, o sympatycznym wyrazie twarzy i lekko przekrzywionych okularach; zaprawiony w boju, jednonogi Moody z błękitnym, magicznym okiem szalejącym w oczodole; Tonks o krótkich włosach w swoim ulubionym odcieniu jasnego różu; Lupin, na którego szarej twarzy pojawiło się sporo nowych zmarszczek; piękna, smukła Fleur z długimi, blond włosami o srebrzystym połysku; łysy, szeroki w barach Kingsley; Hagrid o niesfornej fryzurze, zgarbiony, by uniknąć uderzenia głową w sufit;  Mundungus Fletcher, mały, brudny, o zapadniętych, paciorkowatych oczach i matowych włosach. Serce Harry'ego zdawało się rosnąć i promienieć na ten widok – w tej chwili czuł niesamowitą sympatię  do każdego z nich, nawet do Mundugusa, którego próbował udusić ostatnim razem, kiedy się widzieli.
- Kingsley, myślałem, że zajmujesz się mugolskim premierem? – Harry zawołał przez pokój.
- Wytrzyma beze mnie jedną noc – odparł Kingsley – Ty jesteś ważniejszy.
- Zgadnij co się stało, Harry – zaszczebiotała siedząca na pralce Tonks, poruszała lewą dłonią, na której błyszczał pierścionek.
- Wyszłaś za mąż? - zdziwił się Harry, patrząc to na nią, to na Lupina.
- Przykro mi, że nie mogłeś tam być, Harry. To niewielkie, kameralne przyjęcie.
- Wspaniale, gratulacje.
- Dobra, dobra, będziemy mieli czas na miłe pogawędki później - zagrzmiał Moody, przekrzykując zgiełk i w kuchni zapanowała cisza. Odłożył na podłogę worki, które trzymał w ręce i zwrócił się do Harry'ego.
- Jak Dedalus zapewne ci powiedział, musieliśmy porzucić plan A. Pius Thicknesse przeszedł na ich stronę, co stawia nas w kłopotliwej sytuacji. Sprawił, że za podłączenie tego domu do sieci Fiuu, umieszczenie tu Świstoklika, aportowanie lub deportowanie się stąd, można iść na odsiadkę. Oficjalnie zrobił to wszystko w imię twojego dobra, by powstrzymać Sam-Wiesz-Kogo przed dostaniem się tutaj. Jednak było to absolutnie bezsensowne, póki chroni cię krew twojej matki. Tak naprawdę, ma to na celu uniemożliwienie ci ucieczki stąd w jednym kawałku. I jeszcze jeden problem: nie jesteś pełnoletni, co oznacza, że wciąż zostawiasz za sobą Ślad.
- Ja nie...
- Ślad! - zawołał zniecierpliwiony Szalonooki – Zaklęcie, które wykrywa magiczną aktywność w najbliższym otoczeniu czarodziejów poniżej siedemnastego roku życia. Tak właśnie Ministerstwo dowiaduje się o użyciu magii przez niepełnoletnich! Jeśli ty, lub ktoś niedaleko ciebie użyje magii, żeby cię stąd wyciągnąć, Thicknesse będzie o tym wiedział, a skoro on, to i Śmierciożercy. Nie możemy czekać, aż Ślad zniknie, bo chwila, z którą stajesz się pełnoletni, jest też chwilą, z którą przestaje działać krew twojej matki. W skrócie, Pius Thicknesse myśli, że ma cię na tacy.
Harry zgodził się w duchu z tym całym Thicknessem.
- Więc co robimy?
- Użyjemy jedynych środków transportu, jakie nam pozostały, jedynych, których użycie nie pozostawi Śladu, bo nie będziemy musieli rzucać zaklęć: miotły, testrale i motor Hagrida.
Harry widział słabe punkty tego planu, ale trzymał język za zębami, dając Szalonookiemu szansę wyjaśnienia całości.
- Ochrona, którą dała ci matka, zniknie tylko w dwóch przypadkach: w chwili wejścia w pełnoletność lub – Moody wykonał ręką koło nad kuchnią – gdy przestaniesz nazywać to miejsce domem. Ty i twoje wujostwo obieracie teraz oddzielne ścieżki, przez co rozumiemy, że już nigdy nie będziecie żyli wspólnie, tak?
Harry przytaknął.
- Więc tym razem, kiedy opuścisz ten dom, nie będzie już odwrotu, a czar przestanie działać w chwili, gdy przekroczysz jego granicę. Postanowiliśmy sami zdjąć zaklęcie, ponieważ alternatywą jest czekanie, aż Sam-Wiesz-Kto dopadnie cię tu w twoje urodziny. Jedyna nadzieja w tym, że Sam-Wiesz-Kto nie wie, że dziś cię przenosimy. Zostawiliśmy fałszywy trop w Ministerstwie. Myślą, że nie zabierzemy cię przed trzydziestym. Przypominam jednak, że próbując zwodzić Sam-Wiesz-Kogo, nie możemy polegać na domysłach. Niewątpliwie wyznaczył on kilku Śmierciożerców do patrolowania nieba, tak dla pewności. Zabezpieczyliśmy Tuzin domów, najlepiej jak tylko potrafiliśmy. Wszystkie wyglądają, jakby były potencjalnymi kryjówkami dla ciebie, wszystkie związane z Zakonem: mój dom, dom Kingsley’a, stryjecznej babki Weasley’ów – Murriel... Chwytasz?
- Taa - odparł Harry, nie do końca zgodnie z prawdą, ponieważ wciąż widział dziurę w planie.
- Naprawdę udajesz się do domu rodziców Tonks. Będziesz miał jedną okazję użycia Świstoklika do Nory. Jakieś pytania?
- Yy... tak - przyznał Harry - Może i na początku nie będą wiedzieli, do którego z domów się udaję, ale czy to nie stanie się oczywiste, gdy – szybko policzył zgromadzonych – czternaście osób uda się do domu rodziców Tonks?
- Ach – mruknął Moody – Zapomniałem o najważniejszym. Do Tonks nie poleci czternaście osób. Tej nocy na niebie będzie siedmiu Potterów, każdy z kompanem, każda para uda się do innej bezpiecznej kryjówki.
Z wewnętrznej kieszeni płaszcza Moody wyjął piersiówkę czegoś, co wyglądało jak błoto.
Nie musiał nic mówić, Harry natychmiast pojął cały plan.
- Nie! - powiedział głośno, a jego słowa rozbrzmiały w kuchni – Nie ma mowy!
- Mówiłam im, że tak zareagujesz – rzekła Hermiona, z nutką samozadowolenia w głosie.
- Jeśli myślicie, że pozwolę sześciu osobom zaryzykować życie...
- Tak, bo to byłoby dla nas coś nowego – wtrącił się Ron.
- Udawanie mnie to zupełnie co innego!
- Cóż, w sumie nikt z nas nie ma na to specjalnej ochoty – stwierdził poważnie Fred – Wyobraź sobie, że coś pójdzie nie tak i pozostaniemy na zawsze kościstą, czterooką szują.
Harry nawet się nie uśmiechnął.
- Nie zrobicie tego, jeśli nie będę współpracował, potrzebne wam moje włosy.
- O kurczę, cały plan legł w gruzach – przejął się George – Rzeczywiście, my wszyscy nie mamy szans zdobyć włosów bez twojej zgody.
- Taaak, trzynastu przeciwko jednemu facetowi, który nie może używać magii. Nic z tego - dodał Fred.
- Zabawne - burknął Harry – Ubaw po pachy.
- Jeśli będziemy zmuszeni użyć siły, to się nie zawahamy – zagrzmiał Moody, którego magiczne oko drżało lekko w oczodole, gdy wpatrywał się w Harry'ego – Wszyscy tu są pełnoletni, Potter i gotowi zaryzykować.
Mundungus wzruszył ramionami i skrzywił się. Magiczne oko Moody’ego obróciło się dokładnie przez środek jego głowy, by spojrzeć na Mundungus’a.
- Koniec dyskusji, czas zażyć eliksir. Potrzebuję kilku twoich włosów, chłopcze. Teraz.
- To głupie, naprawdę nie ma takiej potrzeby...
- Nie ma potrzeby?! - warknął Moody - Tam na zewnątrz czeka Sam-Wiesz-Kto, a połowa Ministerstwa razem z nim! Potter, jeśli mamy szczęście, połknął przynęte i planuje atak trzydziestego, ale byłby głupcem, gdyby nie wyznaczył jednego lub dwóch Śmierciożerców, żeby mieli na ciebie oko. Na jego miejscu właśnie tak bym zrobił. Być może nie są w stanie tego robić, póki działa czar, ale przypominam, że niedługo przestanie, a oni znają przybliżone współrzędne tego miejsca. Naszą jedyną szansą jest użycie przynęt. Nawet Sam-Wiesz-Kto nie jest w stanie podzielić się na siedem części.
Spojrzenia Harry'ego i Hermiony spotkały się, ale szybko odwrócili głowy.
- Więc jak będzie, Potter? Kilka włosków, jeśli łaska.
Harry rzucił Ronowi krótkie spojrzenie, ale ten tylko zrobił minę mówiącą, po-prostu-to-zrób.
- Już – ponaglił go Moody.
Czując na sobie wzrok wszystkich w kuchni, Harry sięgnął do czubka swojej głowy, złapał kosmyk włosów i pociągnął.
- Świetnie - rzekł Moody, kuśtykając w jego stronę, wyciągnąwszy uprzednio zatyczkę piersiówki - Wrzuć tu, jeśli łaska.
Harry upuścił włosy do błotnistej cieczy. Gdy zetknęły się z powierzchnią, eliksir zaczął pienić się i dymić, a następnie w mgnieniu oka zmienił barwę na czysto-złotą.
- Och, wyglądasz dużo bardziej smakowicie, niż Crabbe’a i Goyle’a – stwierdziła Hermiona, wtem zauważyła uniesione brwi Rona, zarumieniła się i dodała – Wiesz, co mam na myśli... Eliksir Goyle'a przypominał smarki.
- Dobrze, teraz zapraszam podrabiane Pottery tutaj - powiedział Moody.
Ron, Hermiona, Fred, George i Fleur ustawili się na przeciwko błyszczącego zlewu ciotki Petunii.
- Brakuje jednego - zauważył Lupin.
- Tutaj - burknął Hagrid, podnosząc Mundungusa za kołnierz i rzucając za Fleur, która zmarszczyła nos i odsunęła się, by stanąć między Fredem i Georgem.
- Jestem żołnierzem, powinienem raczej robić za obrońcę - zaczął Mundungus.
- Cisza - warknął Moody – jak już mówiłem, tchórzliwy szkodniku, celem Śmierciożerców nie jest zabicie Pottera, tylko złapanie go. Dumbledore zawsze twierdził, że Sam-Wiesz-Kto będzie chciał wykończyć Harry'go osobiście. To obrońcy będą mieli się o co martwić, bo to właśnie ich Śmierciożercy będą chcieli zabić.
Mundungus nie wyglądał na przekonanego, ale Moody już wyjął pół tuzina szklanek o rozmiarach  kieliszków do jajek, które trzymał w wewnętrznej kieszeni płaszcza. Rozdał je i napełnił Eliksirem Wielosokowym.
- Zdrówko.
Ron, Hermiona, Fred, George, Fleur i Mundungus opróżnili sowje szklanki. Wszyscy skrzywili się, gdy eliksir zapiekł ich w gardłach. Na twarzach pojawiły się pęcherze, a ich rysy zaczęły się zniekształcać, niczym gorący wosk . Hermiona i Mundungus wystrzelili w górę, natomiast Ron, Fred i George skurczyli się, włosy im ciemniały, sylwetki Hermiony i Fleur jakby wklęsły.
Moody zaczął obojętnie rozwiązywać sznurki wielkich worków, które ze sobą przyniósł. Gdy się wyprostował, stało przed nim sześciu Harry’ch Potterów, sapiących i dyszących.
Fred i George spojrzeli na siebie i krzyknęli jednocześnie:
- Łał! Jesteśmy identyczni!
- No nie wiem, wciąż jestem przystojniejszy – powiedział Fred przeglądając się w czajniku.
- O nie – jęknęła Fleur, przyglądając się swojemu odbiciu w drzwiczkach mikrofalówki –
Bill, nie patrz na mnie, wyglądam okropnie.
- Te ubrania są trochę za luźne, mam tu mniejsze – powiedział Moody, wskazując na pierwszy worek.
- Nie zapomnijcie o okularach, w bocznej kieszeni jest sześć par. A jak się już ubierzecie, weźcie bagaż z drugiego worka.
Prawdziwy Harry pomyślał, że to chyba najdziwaczniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widział, a widział już wiele. Patrzył, jak sześć jego sobowtórów grzebie w torbach, zmienia ubrania i zakłada okulary. Wolałby, żeby okazali trochę więcej szacunku dla jego prywatności, gdy wszyscy zaczęli rozbierać się, z dużo większą łatwością wystawiając na pokaz jego ciało, niż gdyby chodziło o ich własne.
- Wiedziałem, że Ginny kłamała na temat tego tatuażu – powiedział Ron, przyglądając się swojej nagiej klacie.
- Harry, twój wzrok jest naprawdę straszny – oznajmiła Hermiona, założywszy okulary.
Już ubrani, fałszywi Harry wzięli plecaki i klatki, w których siedziały wypchane sowy śnieżne z drugiego worka.
- Dobrze – powiedział Moody, gdy cała siódemka: ubrana, w okularach i z
bagażami w rękach, stanęła przed nim. – Pary będą następujące: Mundungus podróżuje ze mną na miotle...
- Dlaczego z tobą? – burknął Mundungus, stojący najbliżej tylnych drzwi.
- Bo chcę mieć na ciebie oko – odburknął Moody. Jego oko nie przestało lustrować Mundungusa, gdy kontynuował – Artur z Fredem...
- Jestem George – powiedział bliźniak, do którego zwrócił się Moody – Nie jesteś w stanie nas odróżnić nawet, gdy jesteśmy Harry’m?
- Przepraszam, George.
- Tylko żartowałem. Tak naprawdę jestem Fred.
- Koniec tego przekomarzania! – warknął Moody – Drugi z was, kimkolwiek jest – Fred, czy
George – jesteś z Remusem. Panienka Delacour...
- Wezmę Fleur na testrala – powiedział Bill – ona nie lubi mioteł.
Fleur podeszła do niego i obdarzyła go zalotnym, pełnym oddania uśmiechem, którego Harry z całego serca pragnął nigdy więcej nie oglądać na swojej twarzy.
- Panienka Granger z Kingsley'em, również na testralu...
Hermiona westchnęła z ulgą w odpowiedzi na uśmiech Kingsley’a. Harry wiedział, że nie czuła się pewnie na miotle.
- Więc wychodzi na to, że będziemy razem, Ron – powiedziała radośnie Tonks, przewracając stojak na kubki, gdy do niego machała.
Ron nie wyglądał na tak zadowolonego, jak Hermiona.
- A ty ze mną, Harry. W porząsiu? – zapytał trochę niepewnie Hagrid - Polecimy na motorze, miotły i testrale nie udźwigną mojego ciężaru, nie? Nie pozostaje wiele miejsca na siodełku, więc polecisz w koszu.
- Wspaniale – odpowiedział Harry, nie do końca zgodnie z prawdą.
- Sądzimy, że Śmierciożercy będą się spodziewali, że polecisz na miotle –
powiedział Moody, który, jak się wydawało, rozumiał, co Harry czuje – Snape miał teraz dużo czasu, by powiedzieć im o tobie wszystko, czego nie przekazał wcześniej, więc jeśli napotkamy jakichś Śmierciożerców, to spodziewamy się, że wybiorą jednego z Potterów lecących na miotle.
- Dobra – kontynuował, zawiązując worek z ubraniami, po czym ruszył w stronę drzwi – Daję nam trzy minuty na opuszczenie domu. Nie ma sensu zamykać drzwi, to i tak nie powstrzyma Śmierciożerców, gdy przyjdą cię szukać. Ruszać się, żwawo...
Harry pospieszył po swój plecak, Błyskawicę i klatkę z Hedwigą, po czym dołączył do innych, którzy czekali na niego w ogrodzie za domem. Ze wszystkich stron nadlatywały miotły przywoływane przez właścicieli; Kingsley pomógł Hermionie wejść na wielkiego, czarnego testrala, a Bill podsadził Fleur, by mogła wspiąć się na drugiego z nich, Hagrid zaś czekał na Harry’ego przy motorze.
- Czy to jest motor Syriusza?
- Dokładnie ten sam – odparł Hagrid – Ostatni raz, gdy cię na nim wiozłem, mieścił żeś mi się na dłoni, Harry.
Harry czuł się trochę poniżony siedząc w koszu, ponieważ znajdował się kilka stóp niżej od innych. Ron uśmiechnął się ironicznie widząc Harry’ego, który przypomniał dziecko siedzące w gokarcie w wesołym miasteczku. Potter wepchnął miotłę i plecak pod nogi, klatkę Hedwigi ułożył między kolanami. Nie była to wygodna pozycja.
- Artur trochę przy nim pomajstrował – powiedział Hagrid.
Gajowy wszedł na siedzenie, które lekko zgrzytnęło i obniżyło się o parę cali pod ciężarem Hagrida.
- Trochę go ulepszyliśmy – powiedział, wskazując palcem na fioletowy przycisk obok szybkościomierza.
- Proszę cię, uważaj... – poprosił pan Weasley – Nie wiem, czy dobrze to zrobiłem, więc nie ryzykuj bez potrzeby.
- W porządku – oznajmił Moody – Wszyscy gotowi? Chcę, żebyście ruszyli dokładnie w tym samym momencie, inaczej stracimy całą przewagę.
Wszyscy skinęli głowami.
- Trzymaj się mocno, Ron – powiedziała Tonks. Harry zauważył, jak jego przyjaciel rzuca przepraszające spojrzenie Lupinowi, zanim objął jego żonę w pasie. Hagrid odpalił motocykl, który zawył jak smok. Kosz w którym znajdował się Potter, zaczął nieprzyjemnie wibrować.
- Powodzenia wszystkim! – krzyknął Moody – Widzimy się za jakąś godzinę
w Norze. Na trzy. Raz... Dwa... TRZY!
Silnik warczał okropnie, a Harry czuł, że kosz przechyla się na bok.
Wznosili się szybko, oczy chłopca napełniły się łzami. Czarodzieje na miotłach również wystartowali, a czarne ciała testrali błyskawicznie pomknęły ku górze. Nogi Harry’ego, na których leżały plecak i klatka, zaczynały drętwieć. Było mu tak niewygodnie, że zapomniał zerknąć po raz ostatni  na dom przy Privet Drive 4.
Wtem zostali otoczeni przez wroga. Co najmniej trzydzieści zakapturzonych postaci unosiło się w powietrzu, tworząc wielkie koło, wewnątrz którego znajdowali się członkowie Zakonu.
Ze wszystkich stron rozlegały się krzyki, widać było błyski zielonego światła. Hagrid wrzasnął, motocykl przechylił się. Harry stracił orientację. Był przerażony. Nie rozumiał tego, co krzyczą członkowie Zakonu, zielone światło mieszało się w jego głowie ze światłem ulicznych latarni. Plecak, miotła i klatka Hedwigi wyśliznęły się spod jego nóg...
- Nie! Pomocy!
Miotła zaczynała wypadać. Harry`emu udało się złapać plecak i klatkę, zanim motor odzyskał pionową pozycję. Po chwili znów błysnęło zielone światło. Sowa zaskrzeczała i upadła na dno klatki.
- Nie! Nie!
Motocykl ruszył do przodu, Harry zobaczył Śmierciożerów lecących w różne strony.
- Hedwigo! Hedwigo!
Sowa jednak leżała na podłodze klatki, nieruchoma niczym zabawka. Nie mógł jej stamtąd wyciągnąć. Bał się. Spojrzał do tyłu i zobaczył walczących ludzi, zielone światło oraz dwie oddalające się pary ludzi na miotłach szybujących gdzieś w oddali, ale nie był w stanie rozpoznać tych postaci.
- Hagridzie, musimy zawrócić! – wrzeszczał Harry próbując przekrzyczeć ryk silnika. Wyciągnął różdżkę, położył klatkę na pdołodze nie mogąc uwierzyć, że Hedwiga nie żyje.
– Hagridzie, zawracaj!!
- Muszę bezpiecznie dostarczyć cię na miejsce, Harry – krzyknął Hagrid otwierając przepustnicę.
- Stój! Przestań! – wrzeszczał Harry.
Dwie smugi zielonego światła przemknęły tuż koło jego lewego ucha. Czterech Śmieciożerców wyłamało się z kręgu i ruszyło w pościg za Hagridem, celując w jego plecy. Gajowy skręcił gwałtownie, ale wrogowie nadal za nim podążali. Harry schował się w koszu, żeby ukryć się przed zaklęciami. Młody czarodziej wystrzelił z różdżki snop czerwonego światła. Odległość między motocyklem a Śmierciożercami zwiększyła się nieznacznie, podczas gdy ci próbowali uniknąć zaklęć Harry’ego.
- Nie rób tego, Harry! To nic nie da! – ryknął Hagrid. Potter spojrzał w górę akurat w momencie, w którym Hagrid wcisnął zielony przycisk obok wskaźnika ilości paliwa.
Czarny dym z rury wydechowej stworzył zasłonę, która rozrastała się we wszystkich kierunkach. Trzech Śmierciożerców zdołało ją ominąć, czwarty nie miał tyle szczęścia; na chwilę zniknął z pola widzenia, by po chwili spaść na ziemię wraz z resztkami swojej miotły. Jeden z jego towarzyszy zwolnił, aby go ratować, ale Harry nie mógł zobaczyć nic więcej, gdyż Hagrid przyspieszył, zostawiając dwóch pomocników Voldemorta w tyle.
Następne śmiertelne zaklęcia wystrzelone przez dwóch Śmierciożerców przeleciały nad głową Harry’ego. Chłopak odpowiedział czarem oszałamiającym. Czerwone i zielone promienie zderzyły się i rozproszyły, przybierając formę różnokolorowych iskier. Harry pomyślał o fajerwerkach i mugolach pod nimi, którzy nie mieli pojęcia, co się dzieje.
- Trzymaj się, Harry, jeszcze raz! – krzyknął Hagrid i wcisnął drugi przycisk. Tym razem z rury wydechowej wyleciała ogromna sieć. Śmierciożercy nie dali się w nią złapać. Na domiar złego, dołączył do nich trzeci, który wcześniej pomagał koledze.
- To załatwi sprawę, Harry. Trzymaj się mocno! – powiedział Hagrid, a Harry ujrzał jak jego przyjaciel uderza całą dłonią w przycisk pod szybkościomierzem.
Kula ognia wystrzeliła z rury wydechowej, a motocykl popędził do przodu niczym pocisk. Śmierciożercy zniknęli Harry’emu z oczu próbując ominąć płomienie. Kosz przechylił się niebezpiecznie.
- W porządku, Harry! – krzyknął Hagrid, który leżał na tylnej części motoru, wciśnięty tam przez ogromną prędkość. Nikt nie trzymał kierownicy i Harry czuł, że kosz kołysze się gwałtownie.
- Spokojnie, wszystko pod kontrolą – zawołał gajowy, wyciągając spod płaszcza swoją parasolkę.
- Hagridzie! Nie! - Reparo!
Rozległ się ogłuszający huk i kosz całkowicie odłączył się od motoru. W akcie desperacji Harry użył zaklęcia Wingardium Leviosa. Kosz zawisł w powietrzu. Śmierciożercy byli coraz bliżej...
- Już idę , Harry! – w ciemności rozległ się głos Hagrida.
Harry poczuł, że znowu spada. Wychylając się, wystrzelił we wrogów zaklęcie Impedimenta.
Czar trafił prosto w pierś Śmierciożercy. Sługa Voldemorta stracił kontrolę nad miotłą.
- Już idę, Harry! Już idę!
Ogromna łapa chwyciła Harry’ego za szaty i wyciągnęła ze spadającego kosza. Gdy wznieśli się wyżej, uciekając przed dwoma Śmierciożercami, Harry wycelował różdżkę w kosz i użył Confringo.
Poczuł się okropnie gdy klatka Hedwigi eksplodowała. Siła uderzenia zrzuciła jednego ze Śmieciożerców z miotły.
- Harry, tak mi przykro, tak mi przykro! – jęczał Hagrid – Powinienem był to naprawić... Nie masz miejsca...
- W porządku, po prostu leć! – krzyknął Potter, gdy wrogowie znów się zbliżyli.
Hagrid skręcał co chwilę, aby uniknąć zaklęć, które przecinały powietrze. Harry wiedział, że gajowy nie chce po raz kolejny wystrzelić kuli ognia, dlatego atakował Śmierciożerców zaklęciami oszałamiającymi. Jeden z nich uchylił się, aby uniknąć trafienia, przez co kaptur zsunął mu się z głowy. Harry w czerwonym blasku kolejnego zaklęcia dojrzał twarz Stanleya Shunpike’a... Stan...
- Expelliarmus! – krzyknął Harry
- To on, on jest prawdziwy!
Krzyk Śmierciożercy dobiegł Harry’ego pomimo ryku silnika. Chwilę potem, obaj prześladowcy zawrócili i zniknęli.
- Harry, co się stało? – zapytał Hagrid – Gdzie oni polecieli?
- Nie mam pojęcia!
Harry był zaniepokojony. Śmierciożerca rozpoznał go. Jak? Wyprostował się na siedzeniu, złapał Hagrida za kurtkę i powiedział:
- Hagrid, musimy uciekać!
- Trzymaj się mocno, Harry!
Biało-niebieski płomień po raz drugi wystrzelił z rury wydechowej. Harry poczuł, że się zsuwa z siedzenia. Hagrid pomógł mu się utrzymać.
- Zgubiliśmy ich, Harry! Udało się! – wrzeszczał Hagrid.
Harry nie był o tym do końca przekonany. Bał się. Jeden z nich jeden z nich rozpoznał go... „To on.... To on jest prawdziwy...”.
- Prawie jesteśmy na miejscu! – krzyknął Hagrid.
Harry poczuł, że powoli opadają, choć latarnie w dole wciąż wyglądały jak gwiazdy.
Nagle zapiekła go blizna na czole. Śmierciożerca pojawił się obok motocykla i znów zaatakował zabójczym zaklęciem.
Wtedy Harry zobaczył Voldemorta. Czarny Pan leciał za nim bez miotły czy testrala. Jego wężowata twarz wyłaniała się z ciemności, a białe palce trzymały różdżkę.
Hagrid krzyknął ze strachu i skierował motocykl pionowo w dół. Świadomy śmiertelnego niebezpieczeństwa, Harry miotał na oślep zaklęciami oszałamiającymi. Zobaczył upadające ciało i wiedział, że trafił jednego z nich. Usłyszał huk i zobaczył iskry wydobywające się z silnika. Motor wirował w powietrzu bez żadnej kontroli.
Znowu przemknęły obok nich snopy zielonego światła. Harry ponownie stracił orientację w terenie; blizna wciąż go piekła, był pewien, że zginie. Zobaczył, jak zakapturzona postać podnosi różdżkę...
- Nie!
Hagrid zeskoczył z motocykla wprost na Śmierciożercę. Miotła zaczęła spadać.
- Jest mój! - krzyknął Voldemort.
Młody czarodziej czuł, że zbliża się koniec.
- Avada...
Gdy piekący ból zmusił Harry’ego do zamknięcia oczu, jego różdżka sama zadziałała.
    Poczuł, jak jego ręka bezwolnie unosi się. Zobaczył strumień złotego światła. Ostatni Śmierciożerca wrzasnął.
- Nie! - krzyknął Voldemort.
Harry zauważył, że jego nos znajduje się o cal od przycisku wystrzeliwującego kulę ognia. Nacisnął go wolną ręką, a motor popędził prosto ku ziemi.
- Hagridze – wołał Harry, modląc się o życie – Hagridzie! Accio Hagrid!
Motocykl przyspieszył. Z twarzą na wysokości kierownicy, Potter nie widział nic oprócz latarni ulicznych, które zdawały się zbliżać. Wiedział, że się rozbije.
- Daj mi swoją różdżkę, Selwyn! - powiedział Czarny Pan.
Harry wyczuł obecność Voldemorta.. Patrzył w jego czerwone oczy przekonany, że to ostatnia rzecz, jaką widzi.
Nagle Voldemort znikł. Potter spojrzał w dół i zobaczył Hagrida leżącego bezwładnie na ziemi, tuż pod nim. Pociągnął kierownicę, aby uniknąć rozbicia się. Próbował znaleźć hamulec, ale zanim mu się to udało, wpadł do sadzawki.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
________________________________________
                                                               Ghul w Piżamie

Wstrząs po stracie Szalonookiego wisiał nad domem jeszcze parę dni. Harry ciągle trwał w przekonaniu, że zobaczy go wlokącego się przez drzwi jak innych członków Zakonu, którzy wchodzili i wychodzili przekazując najnowsze wieści. Harry czuł, że nic prócz działania nie uśmierzyłoby jego poczucia winy i żalu i to, że powinien wyruszyć na jego misje by znaleźć i zniszczyć Horkruksy tak szybko jak to tylko możliwe.
- No! Ale przecież nie możesz nic zrobić z ... – tu usta Rona niemo wypowiedziały słowo ‘Horkruksami’ – zanim nie skończysz siedemnastu lat. Wciąż jesteś pod obserwacją.
- Poza tym możemy tu opracować lepszy plan niż gdziekolwiek, no nie? – ściszył głos do szeptu – Masz jakiś pomysł gdzie jest teraz Sam-Wiesz-Kto?
- Nie – powiedział przejęty Harry.
- Myślę, że Hermina zrobiła małe poszukiwania – powiedział Ron – Mówiła mi, że zachowa to dla siebie do czasu, kiedy się tu dostaniesz. Kiedy zasiadali do stołu nakrytego śniadaniem, Pan Weasley i Bill właśnie wychodzili do pracy. Pani Weasley poszła na górę obudzić Hermionę i Ginny, podczas gdy Fleur dryfowała nad ziemią do łazienki by wziąć kąpiel.
- Ta ciągła obserwacja minie trzydziestego pierwszego. – powiedział Harry – To znaczy, że zostanę tutaj tylko cztery dni. Wtedy mogę…
- Pięć dni – stanowczo poprawił go Ron – Musimy zostać na ślubie. Oni zabiliby nas gdybyśmy mieli to przegapić. Harry zrozumiał, że Ron mówiąc ‘oni’ miał na myśli Fleur i Panią Weasley.
- To tylko jeden dodatkowy dzień – dodał Ron, kiedy Harry spojrzał na niego buntowniczo.
- Nie zdają sobie sprawy, jakie to ważne?
- Oczywiście, że nie.- powiedział Ron – Na nie, nie ma rozwiązania. Jak już o tym wspomniałeś to chciałbym z tobą pogadać.
Ron spojrzał w kierunku drzwi do środka Sali by sprawdzić czy Pani Weasley już nie wraca potem pochylił się bliżej nad Harrym.
- Mama próbowała odciągnąć Hermionę i mnie od tego. Ale my się oczywiście nie daliśmy. Z Tobą też będzie próbować, trzymaj się Harry. Tata i Lupin starali się czegoś od nas dowiedzieć, ale kiedy im powiedzieliśmy, że Dumbledore zakazał ci komukolwiek, prócz nas, o tym mówić, odpuścili sobie. Ale nie mama, bądź, co bądź, jest zdeterminowaną kobietą.
Przepowiednia Rona okazała się prawdą w przeciągu godziny. Krótko przed lunchem, Pani Weasley oddzieliła Harryego od innych pod pretekstem pomocy w identyfikacji pojedynczych męskich skarpetek, które spodziewała się znaleźć swe jego plecaku. Bezzwłocznie pokierowała go do malutkiej pomywalni naczyń w kuchni i zaczęła mówić.
- Ron i Hermiona wydają się myśleć, że wasza trójka rzuci Hogwart – zaczęła ciepłym, doraźnym tonem.
- Och…- odparł Harry – Więc, tak. Mamy taki zamiar. Magiel kręcił się zgodnym tempem w narożniku, wyciskając coś wyglądającego jak jedna z koszulek Pani Weasley. - Mogę spytać dlaczego rezygnujecie z waszej edukacji? - powiedziała Pani Weasley.
- Więc…, Dumbledore pozostawił mi… sprawy do załatwienia. – wymamrotał Harry – Ron i Hermina wiedzą o tym i też chcą iść.
- Jakiej formy są te ‘sprawy?
- Przepraszam. Nie mogę powie…
- No! Szczerze mówiąc, myślę, że Artur i ja mamy prawo wiedzieć, jestem tego pewna. Państwo Granger również by się ze mną zgodzili! – powiedziała Pani Weasley.
Harry przestraszył się ataku ‘zatroskanych rodziców’. Zmusił się do popatrzenia jej prosto w oczy, dostrzegł, że ich odcień był dokładnie taki sam jak u oczu Ginny. Nic to nie pomogło.
- Dumbledore nie chciałby by ktoś inny o tym wiedział, Pani Weasley. Przykro mi. Ron i Hermina nie muszą iść, to jest ich wybór…
- Nie widzę potrzeby dlaczego ty miałbyś nie iść również! – zerwała się, odrzucając wszystkie pretensje. – Jesteś zaledwie w tym wieku, właściwie żadnym! To jest absolutny nonsens, jeśli Dumbledore potrzebował załatwić jakieś sprawy miał cały Zakon do dyspozycji! Harry, musiałeś go źle zrozumieć. Prawdopodobnie mówił ci o czymś co on miał zamiar zrobić, a ty wydedukowałeś, że to ty musisz się tym zająć…
- Nic źle nie zrozumiałem. – powiedział jednoznacznie Harry. – to muszę być ja. Wręczył jej z powrotem pojedynczą skarpetę przypuszczając jej identyfikacje, która była zrobiona według wzorca ze złotego sitowia. - I ta nie jest moja. Nie kibicuję Puddlemere United.
- Oh, oczywiście, że nie – odparła Pani Weasley z niespodziewanym i raczej pozbawionym nerwowości od jej zdawkowego tonu. – Powinnam to sobie uświadomić. Więc, Harry, podczas kiedy wciąż jeszcze cię tu mamy, nie miałbyś nic przeciwko by pomóc w przygotowaniach do ślubu Billa i Fleur, chciałbyś? Wciąż jest tyle do roboty.
- Oczywiście, że tak. Nie mam nic przeciwko. – powiedział Harry, wprowadzony w zakłopotanie przez taką nagłą zmianę tematu.
- Słodko z twojej strony – odpowiedziała i się uśmiechnęła kiedy opuszczała pomywalnie naczyń.
Od momentu kiedy Pani Weasley zatrzymała Harryego, Ron i Hermoina byli zajęci przygotowaniami do ślubu, że trudno było im znaleźć czas by pomyśleć. Najlepszym wyjaśnieniem takiego zachowania była Pani Weasley chcąca rozproszyć uwagę wszystkich od myśli o Szalonookim i terrorze od ich niedawnej podróży.
Po dwóch dniach od ciągłego czyszczenia sztućców, odpowiedniego koloru uprzejmości, wstążek i kwiatów z odgnomowanego ogródka i pomocy Pani Weasley przy przygotowywaniu obszernych wypieków z kanapek, wszakże, Harry zaczął ją podejrzewać z różnych powodów. Wszystkie prace które im zadawała wydawały się mieć na celu trzymać jego, Rona i Hermionę z dala od siebie nawzajem. Nie miał szansy porozmawiać z ich dwójką na osobności od pierwszej nocy, kiedy powiedział im o Voldemorcie torturującym Olivandera.
- Mama myśli, że jeśli powstrzyma was od trzymania się razem i planowania to będzie umiała opóźnić twoje odejście. – Ginny powiedziała Harryemu półszeptem kiedy rozkładali stół do obiadu trzeciej nocy jego pobytu.
- I myśli, że co się wtedy stanie? – odbąknął Harry – Ktoś inny zabije Voldemorta podczas gdy ona trzyma nas tutaj, by robić vol-au-vent?
- Więc to prawda?- spytała – Właśnie to masz zamiar zrobić?
- Ja… Nie… tylko żartowałem – odpowiedział wymijająco Harry. Wpatrywali się w siebie nawzajem, ale jej wyraz twarzy zdradzał coś więcej niż szok.
Nagle Harry uświadomił sobie, że to był pierwszy raz, że miał z nią być sam na sam od czasu tych paru skradzionych godzin w odludnym kąciku w Hogwarcie. Był pewien, że ona również ich pamięta. Oboje podskoczyli kiedy drzwi się otworzyły i Pan Weasley, Kingsley i Bill przez nie weszli. Teraz byli często zapraszani na obiad przez innych członków Zakonu ponieważ Nora zastępowała numer 12, Grimmauld Place jako kwaterę główną. Pan Weasley wyjaśnił, że po śmierci Dumbledora, ich Strażnika Tajemnicy, każdy z ludzi któremu Dumbledore powierzył ów sekret stawał się również Strażnikiem Tajemnicy.
- I kiedy dwudziestka z nas kręci się w kółko, słabnie moc uroku Fidelis ( dokładności, wiary). Ze dwadzieścia razy Śmierciożercy mieli okazję zdobyć sekret od kogoś. Nie możemy oczekiwać ciągnąć to dalej.
- Ale czy do tego czasu na pewno Snape nie powie Śmierciożercom adresu? – zapytał Harry.
- Więc, Szalonooki umieścił kilka klątw przeciwko Snape'owi w przypadku gdyby wrócił tam znowu. Mamy nadzieję będą wystarczająco silni by trzymać go z dala i zawiążą mu język jeśli będzie próbował powiedzieć coś o tym miejscu, ale nie możemy być pewni. To byłoby szaleństwo wciąż używać tego miejsca jako kwaterę główną, ochrona stała się niepewna.
Kuchnia była tak zatłoczona tego wieczoru, że utrudniało manewrowanie nożami i widelcami. Harry znalazł ściśnięte miejsce dla siebie tuż obok Ginny. Niewyjaśnione sprawy, które były między nimi sprawiały, że chciałby usiąść parę miejsc dalej. Strasznie starał się unikać szturchania jej ramienia, podczas gdy kroił kurczaka.
- Żadnych wieści o Szalonookim? – Harry spytał Billa.
- Nic. – odpowiedział Bill. Nie mogli wyprawić pogrzebu Moddyemu ponieważ Billowi i Lupinowi nie powiodło się odnalezienie jego ciała. Trudno było dowieść gdzie mogło upaść biorąc pod uwagę ciemność i zamieszanie w tej bitwie. - Prorok Codzienny nie powiedział ani słowa o jego śmierci ani o znalezieniu ciała. – wtrącił Bill – Ale to nie ma dużego znaczenia. Teraz utrzymują się w miarę spokojne dni.
- I oni wciąż nie wysłali zawiadomienia o tych wszystkich czarach, których używałem jako nieletni uciekając przed Śmierciożercami? – Zawołał Harry przez stół do Pana Weasleya, który tylko potrząsnął głową.
- Dlatego, że wiedzą, że nie miałem wyboru czy też dlatego, że nie chcą mówić światu, że Voldemort mnie zaatakował?
- Raczej to drugie. Scrimgeour nie chce się przyznać, że Sam-Wiesz-Kto jest w pełni sił skoro jest, ani do tego, że w Azkabanie było pełno masowych ucieczek.
- Jasne, bo po co mówić ludziom prawdę? - powiedział Harry czyszcząc swój nóż tak ciasno, że niewyraźna blizna w tylnej części jego prawej dłoni wyróżniała się, biel na jego skórze układała się w zdanie: Nie będę opowiadać kłamstw.
- Czy nikt w Ministerstwie nie chce mu się przeciwstawić? – spytał gniewnie Ron.
- Oczywiście, Ron, ale ludzie są przerażeni. – odpowiedział Pan Weasley – przerażeni, że mogą być następni w kolejce do zniknięcia, że ich dzieci mogą być następne do zaatakowania! Słychać wkoło tyle przykrych plotek. Jako jedyny nie wierzę, że Pani profesor Burbage z Hogwartu nie zrezygnowała z pracy. Nikt jej nie widział od tygodni, tymczasem Scrimgeour całymi dniami przesiaduje zamknięty w swoim biurze. Mam tylko nadzieję, że opracowuje jakiś plan.
Nastąpiła pauza, w której Pani Weasley zaczarowała puste talerze na stole i zaserwowała tarte jabłkową.
- Musimy zdecydować jak cię przebrać, Arry – powiedziała Fleur, podczas gdy wszyscy jedli pudding- Na wesele – dodała, kiedy spojrzał na nią zmieszany – oczywiście żadni z goście nie będzie Śmierciożercy, ale nie możemy zagwarantować, że nie będą czegoś paplać po szampanie. Z tego Harry wywnioskował, że wciąż podejrzewa Hagrida.
- Tak, dobra wskazówka. – powiedziała Pani Weasley ze szczytu stołu gdzie siedziała, widowisko posadzone na końcu jej nosa, skanowała ogromną listę prac, które zabazgrała na długim kawałku pergaminu – Teraz, Ron, powiedz mi wysprzątałeś już swój pokój?
- Po co? – zaprotestował Ron trzaskając łyżką w dół i groźnie patrząc na matkę. – Po co mój pokój musi być posprzątany? Harry i ja jesteśmy zadowoleni tak jak jest teraz.
- Wyprawiamy z twoim bratem wesele w ciągu paru dni, młody człowieku…
- A czy będą brać ślub w mojej sypialni? – spytał rozwścieczony Ron – Nie! Więc dlaczego na brodę Merlina muszę…
- Nie mów w taki sposób do swojej matki – powiedział stanowczo Pan Weasley- I zrób to o co jesteś proszony.
Ron popatrzył spode łba na obojga z rodziców, podniósł łyżkę i zaatakował ostatnimi gryzami swoją jabłkową tarte.
- Ja mogę pomóc, ja też sporo nabałaganiłem. – powiedział Harry do Rona, ale Pani Weasley przecięła mu drogę.
- Nie, Harry, mój drogi, wolałabym raczej byś pomógł Arturowi przy kurczakach, i Hermino, byłabym dozgonnie wdzięczna gdybyś mogła zmienić prześcieradła dla państwa Delacour, wiesz, że przyjeżdżają jutro rano koło jedenastej. Ale jak się później okazało było bardzo mało roboty z kurczakami.
- Nie jest potrzebna żadna pomoc, co do tego, ekhm, co mówiła Molly. – powiedział Harryemu Pan Weasley blokując mu przejście do klatki – Ale, emm, Ted Tonks wysłał mi to co zostało po motorze Syriusza i, emm, i ukrywam go, to znaczy, trzymam go tutaj. Fantastyczna sprawa. Jest tam rura wybuchowa, jakoś tak to się nazywało, najbardziej imponujące są baterie, i to może być wspaniała okazja by sprawdzić jak całość działa. Mam zamiar spróbować i pozbierać to wszystko do kupy kiedy Molly nie bę… Miałem na myśli, kiedy będę miał czas... Kiedy wrócili do domu Pani Weasley nie było nigdzie widać więc Harry wślizgnął się schodami na poddasze do sypialni Rona.
- Sprzątam, sprzątam…! O, to ty.- powiedział Ron z ulgą, a Harry wszedł do pokoju.
Ron położył się z powrotem na łóżko, które ewidentnie właśnie opuścił. Pokój był równie zabałaganiony jak był tydzień temu. Wyłącznie przypadkowo było, że Hermiona siedziała właśnie w dalekim kącie z swoim puszystym rudym kotem, Krzywołapem, przy jej nogach, sortując książki, które Harry rozpoznał jako swoje, w dwa olbrzymie stosy.
- Cześć Harry – powiedziała, kiedy usiadła na jego polowym łóżku.
- Jak to zrobiłaś, że udało ci się uciec?
- Oh, Mama Rona zapomniała, że prosiła Ginny i mnie o zmianę prześcieradeł już wczoraj.- odparła Hermiona. Rzuciła Numerologię i Gramatykę na jeden ze stosów i Powstanie i Upadek Czarnej Magii na drugi.
- Właśnie rozmawialiśmy o Szalonookim. – powiedział Ron do Harryego – Przypuszczam, że mógł przeżyć.
- Ale przecież Bill widział jak go walnęli Klątwą Zabijającą. – powiedział Harry.
- Ta, ale Billa też wtedy atakowali – odparł Ron – Jak może być pewien co widział?
- Nawet jeśli Klątwa Zabijająca go nie trafiła to spadł z wysokości chyba ze stu stóp – powiedziała Hermiona ważąc Brytyjskie i Irlandzkie Drużyny Quiddicza w jej ręce. - Mógł użyć Zaklęcia Tarczy… - Fleur mówiła, że wywiało mu różdżkę z ręki. - Więc, ok., jeśli chcecie, żeby był martwy… - wyburczał Ron, ubijając poduszkę w bardziej wygodny kształt. - Oczywiście, że nie chcemy żeby był martwy! – powiedziała Hermiona, wyglądała na zszokowaną – To jest okropne, że nie żyje! Ale musimy być realistami! Pierwszy raz Harry wyobraził sobie ciało Szalonookiego, połamanego tak samo jak Dumbledora, jeszcze z tym jednym wciąż wirującym okiem.
Poczuł ukłucie buntu pomieszane z dziwnym pragnieniem roześmiania się.
- Śmierciożercy prawdopodobnie go związali po sobie, dlatego nikt go nie może znaleźć – mądrze stwierdził Ron.
- Ta… - powiedział Harry - zupełnie jak Barty Crouch, zamienił się w kość i pogrzebał się z ogródku Hagrida Pewnie się transmutował i zesztywniał…
- Nie rób tego! – zapiszczała Hermiona. Zaskoczony, Harry spojrzał w samą porę by zobaczyć jak obrywa w twarz egzemplarzem Sylabusu Czarodzieja.
- O nie- powiedział Harry, szamotając się ze starym polowym łóżkiem – Hermiono- Ja nie chciałem wkurzyć…
Ale z wielkim trzeszczeniem zardzewiałych sprężyn, Ron zeskoczył z łóżka i dotarł do niej pierwszy. Jednym ramieniem otoczył Hermionę a drugą rękę zarzucił do kieszeni jeansów i wyrzucił wstrętnie wyglądającą chusteczkę do nosa, którą chyba wcześniej czyścił piekarnik. Prędko wyciągnął różdżkę, wycelował w chustkę i powiedział, Tergo. Różdżka wyssała większość smaru. Spojrzał raczej prosząc sam siebie, Ron podał lekko przypaloną chusteczkę Hermionie.
- Oh… dzięki, Ron… Przepraszam - Krwawiła z nosa i czkała – To jest takie o-okropne, prawda? T-tuż po Dumbledorze… J-ja nie mogę sobie wy-wyobrazić Szalonookiego jak umiera, jakoś. On wyglądał tak nieustępliwie!
- Ta, wiem – powiedział Ron, przyciskając ją do siebie. – Ale wiesz co by teraz powiedział gdyby był teraz z nami?
- C-ciągła czujność – powiedziała Hermiona przecierając oczy. - Właśnie- skinął Ron – Powiedziałby nam byśmy się uczyli na tym co się mu przytrafiło. Ja się nauczyłem by nie ufać tchórzliwemu, małemu, zezowatemu, Mundungusowi.
Hermiona zaśmiała się drżąco i pochyliła się by podnieść dwie kolejne książki. Sekundę później Ron ponownie oplótł ją ramieniem, Hermiona upuściła Potworną Księgę Potworów na jego stopę. Książka rozerwała trzy ze ściśniętych pasków i wściekle chapnęła Rona w kostkę u nogi.
- Przepraszam! Przepraszam! – Hermiona płakała kiedy Harry wyszarpywał książkę z nogi Rona i wiązał ją ciasno.
- Tak właściwie to co ty robisz z tymi książkami? – spytał Ron, kuśtykając z powrotem ma łóżko.
- Po prostu próbuję zdecydować które z nich weźmiemy ze sobą – powiedziała Hermiona – Kiedy będziemy szukać Horkruksów.
- Ahh, no tak, oczywiście- odparł Ron klapiąc się ręką w czoło – Zapomniałem, że będziemy polować na Voldemorta przenośną biblioteką.
- Ha ha – zaśmiała się Hermiona, patrząc w dół na Sylabus Czarodzieja – Zastanawiałam się… Będziemy potrzebowali słownik runów? Możliwe… Myślę, że lepiej byłoby wziąć, będzie bezpieczniej. Rzuciła sylabus na większy stos i podniosła Historię Hogwartu.
- Posłuchajcie. – powiedział Harry. Usiadł prosto. Ron i Hermiona spojrzeli na niego z podobną do mieszanki buntu z rezygnacją. - Wiem, że przed pogrzebem Dumbledora powiedzieliście, że chcecie iść ze mną... – zaczął Harry.
- No i zaczął – powiedział Ron do Hermiony przewracając oczami.
- Jak wiem, chciałby byśmy szli- westchnął i odwrócił się do książek – Wiecie… Myślę, że wezmę ‘Hogwarts History’. Nawet jeśli mielibyśmy nie wrócić, nie czułbym się dobrze gdybym jej nie miał…
- Słuchajcie! – powtórzył Harry.
- Nie, Harry! TY posłuchaj.- powiedziała Hermiona - Idziemy z tobą! To było postanowione miesiąc temu, rok temu, właściwie.
- Ale…
- Zamknij się.- poradził mu Ron.
- Jesteście pewni, że to dobrze przemyśleliście? – upierał się Harry.
- Hmm, pomyślmy…- powiedziała Hermiona zatrzaskując z trzaskiem Podróże z Trolami odrzucając ją na stos z raczej zawziętym wyglądem. – Pakowałam się cztery dni więc jesteśmy gotowi do wyjścia w chwili zawiadomienia, w czym dla twojej informacji zawarte są różne trudne magiczne sztuczki, choćby wspomnieć przemycenie całych zasobów Polyjuice Potion Szalonookiego tuz pod nosem mamy Rona. Także zmodyfikowaliśmy wspomnienia moich rodziców więc byli przekonani, że nazywają się Wendel i Monika Wilkins i że ich życiową ambicją jest przeprowadzić się do Australii, co będą chcieli teraz zrobić. To za dużo, to za trudne dla Voldemorta żeby ich wyśledzić wypytywać ich o mnie - albo ciebie, ponieważ niestety powiedziałem im również wiele o tobie.
- Załóżmy, że przetrwam nasze łowy na Horkruksy, znajdę mamę, tatę i ściągnę ten urok. Jeśli nie- cóż, myślę, że rzucam wystarczająco dobrze zaklęcia by utrzymać ich bezpiecznych i szczęśliwych. Wendel i Monica Wilkins nie dowiedzą się, że mieli córkę, zobaczysz.
Oczy Hermiony znowu pływały we łzach. Ron odszedł od łóżka i jeszcze raz oplótł ją ramieniem i krzywił się na Harryego jak gdyby z wyrzutem za brak totalny brak taktu.
- Ja… Hermiona… Przepraszam, nie chciałem…
- Nie rozumiesz, że Ron i ja wiemy całkiem dobrze co może się stać jeśli pójdziemy z tobą? Więc, wiemy. Ron, pokaż Harryemu co zrobiłeś.
- Nie, właśnie jadł – powiedział Ron.
- No dalej! Musi się dowiedzieć!
- Oh, no dobra. Harry, podejdź tutaj. W ciągu sekundy cofnął ramie od Hermiony i podszedł sztywno do drzwi. - No chodź.
- Po co? – zapytał Harry podążając za Ronem na drobne półpiętro.
- Descendo - wymamrotał Ron celując różdżką w niski sufit.
Klapa otworzyła się nad ich głowami i drabina ześlizgnęła się w dół do ich stóp. Straszny na wpół cmokający, na wpół beczący odgłos pochodził z czworokątnego otworu, razem z nieprzyjemnym zapachem jakby z otwartych ścieków.
- To twój ghul, prawda? – spytał Harry, który nigdy właściwie nie poznał tego stworzenia, oprócz jego zakłócania nocnej ciszy.
- Tak, to on. – powiedział Ron wspinając się po drabinie – Chodź i przyjrzyj mu się. Harry podążył za Ronem po małych szczeblach, do niewielkiego strychu. Jego głowa i ramiona znalazły się już w pomieszczeniu nim dojrzał stworzenie leżące kilka stóp od jego, mocno śpiące w ciemnościach, z szeroko otwartymi, dużymi ustami.
- Ale on... on nosi... czy ghule zwykle mają na sobie piżamy?
- Nie, powiedział Ron. - Nie mają również czerwonych włosów, ani takiej liczby wągrów.
    Harry przypatrywał się istocie z lekką odrazą. Miała kształt i rozmiar człowieka i miała na sobie coś, oczy Harrego przyzwyczaiły się do ciemności, co okazało się być starą piżamą Rona. Harry przekonany był, że ghule były ogólnie raczej obślizgłe i łyse, a nie bardzo owłosione i pokryte wściekłymi, purpurowymi pęcherzami.
- On jest jak ja, widzisz? powiedział Ron.
- Nie, odparł Harry. - Nie widzę.
- Wyjaśnię ci to z powrotem w moim pokoju, smród zaczyna dawać mi się we znaki,” powiedział Ron. Zeszli w dół drabiną, którą Ron następnie umieścił na suficie i dołączyli do Hermiony, która nadal porządkowała książki.
- Gdy tylko wyruszymy, Ghul zejdzie tutaj i będzie mieszkał w moim pokoju, powiedział Ron. -Myślę, że nie może się tego doczekać - cóż, trudno stwierdzić na pewno, ponieważ potrafi tylko zawodzić i się obślinić - ale często kiwa głową, gdy o tym wspominam. W każdym razie, on będzie mną, chorym na groszopryszczkę. Sprytne, co?
Harry wyglądał na zmieszanego.
- Przecież jest! powiedział Ron, najwyraźniej zirytowany tym, że Harry nie pojął wspaniałości jego planu. - Posłuchaj, kiedy we trójkę nie pojawimy się w Hogwarcie, każdy się domyśli, że Hermiona i ja jesteśmy z tobą, nie? Co oznacza, że Śmierciożercy ruszą prosto do naszych rodzin, aby sprawdzić, czy nie mają wieści o tym gdzie jesteś.
- Ale, miejmy nadzieję, będzie wyglądało na to, że wyjechałam z mamą i tatą; większość urodzonych w rodzinach mugoli planuje się teraz ukrywać. powiedziała Hermiona.
- Nie możemy ukryć całej mojej rodziny, byłoby to zbyt podejrzane, a poza tym, nie mogą wszyscy zrezygnować z pracy, powiedział Ron. - Więc planujemy ogłosić, że jestem poważnie chory na groszopryszczkę i dlatego nie mogę wrócić do szkoły. Jeżeli ktoś przyjdzie to sprawdzić, Mama albo Tata pokażą mu upiora w moim łóżku, pokrytego wągrami. Groszopryszczka jest bardzo zaraźliwa, więc raczej nie będą chcieli się do niego zbliżać. Nie będzie miało również znaczenia, że on nie mówi, ponieważ najwyraźniej nie możesz mówić, gdy grzyb rozpostarł się na twoim języczku.
- I twoi rodzice wiedzą o tym planie? zapytał Harry.
- Tata wie. Pomógł Fredowi i George'owi przekształcić ghula. Mama... sam wiesz, jaka ona jest. Nie zaakceptuje tego, że wyjeżdżamy, dopóki nie wyjedziemy.
W pokoju nastała cisza, przerywana tylko przez delikatne, głuche odgłosy, kiedy Hermiona przerzucała książki na jeden stos albo drugi. Ron usiadł obserwując ją, a Harry spoglądał to na jedno, to na drugie, niezdolny wyksztusić słowa. Środki, które przedsięwzięli, by chronić swoje rodziny sprawiły, że zrozumiał, bardziej niż wszystko inne, co mogliby zrobić, że naprawdę chcą wyruszyć razem z nim i, że dokładnie zdawali sobie sprawę z tego, jakie będzie to niebezpieczne. Chciał im wyznać, ile to dla niego znaczy, ale po prostu nie mógł znaleźć odpowiednio znaczących słów. Poprzez ciszę docierały do nich stłumione odgłosy Pani Weasley krzyczącej cztery piętra niżej.
- Prawdopodobnie Ginny zostawiła plamkę kurzu na poszewce, powiedział Ron. - Doprawdy, nie wiem, czemu państwo Delacour muszą przyjechać dwa dni przed ślubem.
- Siostra Fleur jest druhną, musi być tu na próbie i jest zbyt młoda, by dotrzeć tu samej, powiedziała Hermiona, patrząc niezdecydowanie na Potyczki ze Zjawami.
- Cóż, goście nie pomogą Mamie rozładować napięcia, powiedział Ron.
- Tym, czym teraz powinniśmy się zająć,- powiedziała Hermiona, odrzucając Magiczną Obronę w Teorii do kosza bez chwili namysły i wybierając Ocenę Magicznej Edukacji w Europie,
- Jest miejsce, do którego się udamy, gdy wyjedziemy. Wiem, że chciałeś jechać najpierw do Doliny Godryka, Harry i rozumiem, dlaczego, ale... cóż... czy Horkruksy nie powinny być naszym priorytetem?
- Gdybyśmy wiedzieli, gdzie jest jakikolwiek z Horkruksów, zgodziłbym się z tobą, odparł Harry, który nie uważał, że Hermiona naprawdę rozumiała jego potrzebę powrotu do Doliny Godryka. Grób jego rodziców były tylko jednym powodem: Harry miał silne, chociaż niewyjaśnione, przeczucie, że to miejsce skrywało jakieś odpowiedzi. Może spowodowane to było faktem, że w tym właśnie miejscu przeżył Zabójcze Zaklęcie Voldemorta; teraz, gdy stał przed groźbą kolejnego spotkania, Harry ciągnął do miejsca, w którym to się wydarzyło, pragnąc zrozumieć.
- Nie uważasz, że istnieje możliwość, że Voldemort obserwuje Dolinę Godryka?- spytała Hermiona.
- Może oczekuje, że wrócisz odwiedzić groby swoich rodziców, gdy tylko będziesz miał szansę udać się tam gdzie chcesz?” Nie przyszło to Harremu do głowy. Kiedy próbował wymyślić odpowiedź, Ron przemówił, najwyraźniej podążający swoim własnym tokiem myślenia.
- Ten R.A.B., powiedział. - Wiesz, ten, który ukradł prawdziwy medalion? - Hermiona kiwnęła głową.
- Napisał w swojej notatce, że zamierza go zniszczyć, nieprawdaż? Harry przyciągnął do siebie swój i wyjął z niego fałszywy Horkruks, w którym nadal znajdowała notatka R.A.B. - Ukradłem prawdziwy Horkruks i zamierzam go zniszczyć, tak szybko, jak tylko dam radę. przeczytał Harry.
- Dobrze, a jeśli on naprawdę dokończył dzieła? - powiedział Ron.
- Albo ona - wtrąciła Hermiona.
- Jakkolwiek, powiedział Ron. - wtedy mniej zostało by dla nas!
- Tak, ale nadal mamy zamiar odnaleźć prawdziwy medalion, czyż nie? - powiedziała Hermiona, - Aby się dowiedzieć czy został on naprawdę zniszczony czy nie.
- I gdy go znajdziemy, to jak można zniszczyć Horkruksa? - spytał Ron.
- No cóż - powiedziała Hermiona, - ciągle to sprawdzam.
- Jak? - zapytał Harry. - Nie wydaje mi się, aby były jakieś książki o Horkruksach w bibliotece?
- Nie było, - powiedziała Hermiona, która się zarumieniła. - Dumbledore usunął je wszystkie, ale on - on ich nie zniszczył.*
Ron usiadł prosto, szeroko otwierając oczy.
- Jak, na gacie Merlina, udało ci się dorwać do tych książek o Horkruksach?
- To - to nie była kradzież! - powiedziała Hermiona, spoglądając to na Harrego, to na Rona z pewnego rodzaju rozpaczą.
- One nadal pozostawały książkami z biblioteki, nawet, jeśli Dumbledore zdjął je z półek. Poza tym, jeżeli on naprawdę nie chciał, by ktokolwiek je zdobył, jestem pewna, że bardziej by utrudnił.
- Przejdź do sedna! - powiedział Ron.
- Cóż... to było łatwe, powiedziała Hermiona cienkim głosem. - Użyłam Czary Przyzwania. Wiecie - Accio. I - one wyleciały przez okno Dumbledora prosto do dormitorium dziewczyn.
- Ale kiedy to zrobiłaś? - zapytał Harry, odnosząc się do Hermiony z podziwem i niedowierzaniem.
- Tuż po jego (Dumbledora) pogrzebie - powiedział Hermiona jeszcze cieńszym głosem.
- Zaraz po tym, jak ustaliliśmy, że zostawiamy szkołę i wyruszamy na poszukiwania Horkruksów. Kiedy wróciłam na górę, po swoje rzeczy to po prostu przyszło mi do głowy, że im więcej będziemy o nich wiedzieć, tym lepiej dla nas… byłam tam sama... więc spróbowałam... i podziałało. One wleciały prosto przez otwarte okno i spakowałam je do torby.
Przełknęła ślinę i powiedziała błagalnym tonem,
- Nie wydaje mi się, że Dumbledore by się rozgniewał, przecież nie użyjemy tych informacji do stworzenia Horkruksa, prawda?
- Słyszysz, że narzekamy? - powiedział Ron.
- W każdym razie gdzie są te książki? - Hermiona pogrzebała chwilę i wyciągnęła ze stosu duży tom, obłożony wyblakłą, czarną skórą. Wyglądała jakby dostała mdłości i trzymała książkę, jak gdyby było to coś ostatnio zmarłego.
- W tym znajdują się wyraźne instrukcje, jak stworzyć sobie Horkruksa. Sekrety Najciemniejszej Sztuki - okropna książka, naprawdę straszna, pełna złej magii. Zastanawiam się, kiedy Dumbledore usunął ją z biblioteki... jeżeli nie zrobił tego zanim nie został dyrektorem szkoły, mogę się założyć, że Voldemort znalazł tu wszystko, czego potrzebował.
- Dlaczego więc prosił Slughorna o instrukcję, jak stworzyć Horkruksa, jeżeli wszystko już wyczytał w książce? - spytał Ron.
- On tylko spytał Slughorna, co stałoby się, gdyby podzielił swoją duszę na siedem części, powiedział Harry. Dumbledore był pewną, że Riddle już wiedział, jak stworzyć Horkruks, gdy pytał o nie Slughorna. Myślę, że masz rację, Hermiono, to mogło być źródło jego informacji.
- Im więcej o nich czytam, powiedziała Hermiona, - tym bardziej okropne mi się wydają i coraz trudniej mi uwierzyć, że on naprawdę stworzył ich sześć. Ta książka ostrzega, jak niestabilna staje się reszta twojej duszy po rozerwaniu jej i to tylko po jednym Horkruksie!” Harry zapamiętał jak Dumbledore powiedział, że Voldemort przekroczył granicę „zwykłego zła.”
- Nie ma jakiegoś sposobu, aby znowu ją połączyć? - zapytał Ron.
- Jest, - powiedziała Hermiona z pustym uśmiechem, - ale byłoby to straszliwie bolesne. –
- Dlaczego? Jak to zrobić? - spytał Harry.
- Żal - powiedziała Hermiona. - Masz naprawdę poczuć, co zrobiłeś. Jest przypis. Najwidoczniej ból tego może cię zabić. Jakoś nie widzę, by Voldemort do tego się stosował, a wy?
- Nie - powiedział Ron, zanim Harry mógłby odpowiedzieć. - Czy ta książka mówi jak zniszczyć Horkruksy?
- Tak, - odparła Hermiona, przekładając kruche strony, jak gdyby badała rozkładające się wnętrzności, - ponieważ ostrzega Mrocznych Czarodziejów jak silnych zaklęć muszą na nich użyć. Z tego, co przeczytałam, to co Harry zrobił pamiętnikowi Riddle'a było jednym z niewielu naprawdę niezawodnych sposobów na zniszczenie Horkruksa.
- Co, dźgnięcie go kłem bazyliszka? - spytał Harry.
- Och jak dobrze, że mamy taki duży zapas kłów bazyliszka, - powiedział Ron. -Zastanawiałem się, co będziemy musieli z nimi zrobić.
- To nie musi być kieł bazyliszka, - powiedziała cierpliwie Hermiona.
- To musi być czymś tak niszczycielskiego, żeby Horkruks nie zdołał sam się odtworzyć. Jad bazyliszka ma tylko jedno antidotum i są to niezwykle rzadkie - łzy feniksa, - powiedział Harry, kiwając głową.
- Dokładnie - powiedziała Hermiona. - Naszym problemem jest to, że bardzo mało substancji ma tak silne działanie jak jad bazyliszka i wszystkie one są niebezpieczne, noszone ze sobą. Ten problem będziemy musieli rozwiązać, ponieważ rozpruwanie, roztrzaskiwanie albo zgniatanie Horkruksa nie podziała. Musisz go uszkodzić tak, aby nie mógł się magicznie naprawić.
- Ale jeśli rozbijemy rzecz, w której to żyje, - powiedział Ron, - to czemu kawałek duszy nie może się przenieść i żyć w czymś innym?
- Ponieważ Horkruks jest kompletnym przeciwieństwem istoty ludzkiej.
Ponieważ Harry i Ron wyglądali na całkowicie zmieszanych, Hermiona pospieszyła się.
- Posłuchaj, jeżeli teraz wezmę miecz, Ron, i przebiję cię nim, twoja dusza w ogóle nie ucierpi.
- Co byłoby dla mnie bardzo pocieszające, tego jestem pewien, - powiedział Ron.
Harry zaśmiał się.
- I powinno być, tak naprawdę! Ale chodzi mi o to, że cokolwiek staje się z twoim ciałem, twoja dusza przeżyje, nietknięta, - powiedziała Hermiona.
- Ale inaczej jest z Horkruksem. Fragment duszy wewnątrz niego zależy od pojemnika, jego zaczarowanego ciała. Nie może przetrwać bez niego.
- Ten pamiętnik tak jakby umarł, kiedy go dźgnąłem, - powiedział Harry, pamiętając atrament lejący się jak krew od przekłutych stron i wrzaski części duszy Voldemorta, która wyparowywała.
- I, gdy tylko pamiętnik został właściwie zniszczony, kawałek duszy zostawiony w nim nie mógł już dłużej istnieć. Ginny próbowała pozbyć się pamiętnika przed tobą, spuszczając go w łazience, ale oczywiście wrócił on jak nowy.
- Poczekaj chwilę, - powiedział Ron, marszcząc brwi, - kawałek duszy w tym pamiętniku opętał Ginny, nieprawdaż? Jak to się więc stało?
- Kiedy magiczny pojemnik jest ciągle nietknięty, kawałek duszy wewnątrz niego może wyjść i wejść w kogoś, kto zbytnio się do niego zbliży. Nie mam na myśli trzymania go przez chwilę, dotyk nie ma tu nic do rzeczy, - dodała zanim Ron zdążył się odezwać. - Mam na myśli zbliżenie emocjonalnie. Ginny wylewając swoje żale do tego pamiętnika, uczyniła siebie nieprawdopodobnie podatną. Jesteś w tarapatach, gdy stajesz się zbyt przywiązane, bądź zależny od Horkruksa.
- Zastanawiam się, jak Dumbledore zniszczył pierścień? - powiedział Harry. - Dlaczego nie spytałem go o to? Tak naprawdę nigdy. . . - Jego głos zamarł.
Myślał o wszystkich rzeczach, o które powinien był spytać Dumbledora i o tym jak, odkąd dyrektor szkoły już umarł, Harremu wydawało się, że zmarnował tyle okazji, kiedy Dumbledore był żywy, by dowiedzieć się więcej… by dowiedzieć się o wszystkim. . . . Cisza została przerwana, gdy drzwi sypialni otwarły się z trzaskiem na oścież uderzając w ścianę. Hermiona wrzasnęła i upuściła Sekrety Najciemniejszych Sztuk; Krzywołap zanurkował pod łóżko, sycząc oburzony, Ron zeskoczył z łóżka, pośliznął się na zużytym papierku po Czekoladowej Żabie i uderzył głową w przeciwległą ścianę; Harry instynktownie zanurkował po różdżkę zanim zorientował się, że patrzy na Panią Weasley, której włosy były rozczochrane, a twarz krzywiła się ze wściekłości.
- Tak mi przykro, że przerywam wasze miłe spotkanko - powiedziała, jej głos drżał. - Jestem pewna, że wszyscy potrzebujecie chwili wytchnienia… ale ślubne prezenty porozrzucane po moim pokoju, muszą być uporządkowane i miałam wrażenie, że chętnie byście pomogli.
- Oczywiście - powiedziała Hermiona, wyglądała na przestraszoną, gdy siadała na podłodze, ciskając książkami w każdym kierunku,
- pomożemy… przepraszamy… Spoglądając z udręczeniem na Harrego i Rona, Hermiona wybiegła z pokoju za Panią Weasley.
- To jest jak bycie skrzatem domowym - skarżył się Ron półgłosem, nadal masując swoją głowę, gdy on i Harry podążyli za nimi.
- Z wyjątkiem satysfakcji z pracy. Im szybciej będzie po ślubie, tym lepiej.
- Jasne, - powiedział Harry, - wtedy nie będziemy mieli już nic do roboty, oprócz szukania Horkruksów…
- To będzie jak dzień wolny, co nie? - Ron zaczął się śmiać, ale na widok ogromnego stosu prezentów ślubnych czekających na nich w pokoju Pani Weasley, przestał dość nagle.
    Delacourowie przybyli następnego ranka o jedenastej. Harry, Ron, Hermiona i Ginny czuli się dość obrażeni na rodzinę Fleur tym razem; z łaską Ron wrócił się na górę, by założyć skarpetki do pary, a Harry usiłował wygładzić swoje włosy. Gdy tylko zostali uznani za wystarczająco eleganckich, zebrali na słonecznym przydomowego podwórku, aby oczekiwać gości. Harry nigdy jeszcze nie widział tego miejsca tak czystego. Zardzewiałe kotły i stare kalosze, zwykle rozrzucone przy wycieraczce obok tylnych drzwi, zostały zastąpione przez dwa nowe, chwiejące się krzewy stojące z dwóch stron drzwi w dużych donicach; chociaż nie było wiatru, liście falowały leniwie, dając atrakcyjny, marszczący się efekt. Kurczaki zostały zamknięte, jard został zamieciony, a pobliski ogród został przycięty, podlany i ogólnie przystrojony, chociaż Harry, który wolał go w jego porośniętym stanie, uważał, że wyglądał raczej pusto, bez standardowej grupki figlujących gnomów.
Stracił już rachubę ile zaklęć zabezpieczających zostało rzuconych na Norę, zarówno przez Zakon, jak i Ministerstwo; wiedział tylko, że nie dało się już w magiczny sposób dotrzeć tutaj bezpośrednio. Dlatego Pan Weasley wyszedł na spotkanie Delacourom, na pobliską górkę, na którą mieli przybyć Świstoklikiem. Pierwszy sygnałem ich przybycia był niezwykle wysoki śmiech, który okazał się należeć do Pana Weasleya, który ukazał się w bramie chwilę, obładowany bagażem i prowadzący piękną blond kobietę w długim, liściasto zielonych szatach, która mogła być matką Fleur.
- Mama! - załkała Fleur, biegnąc naprzód, aby ją objąć. - Tata! - Pan Delacour nie był w najmniejszy stopniu tak pociągający, jak jego żona; był o głowę niższy i niezwykle pulchny, z małą, szpiczastą, czarną brodą. Jednakże wydawał się być miłym człowiekiem. Podskakując do Pani Weasley, która miała wysokie obcasy, pocałował ją dwa razy w każdy policzek, wprawiając ją w zakłopotanie.
- Jak się pani męczyła - , powiedział głębokim głosem. - Fleur mówiła nam jak ciężko pracowaliście.
- Och, przecież to nic, to nic! - odpowiedziała Pani Weasley. - Żaden kłopot! - Ron ulżył swoim uczuciom wymierzając kopniaka gnomowi, który wyglądał z za jednego z nowych krzewów.
- Droga pani! - powiedział Pan Delacour, nadal trzymając rękę Pani Weasley między swoimi dwoma pulchnymi i, uśmiechając się, dodał. - Jesteśmy zaszczyceni nadchodzącym związaniem się naszych dwóch rodzin! Pozwól mi przedstawić moją żonę, Apollinę.
Pani Delacour wysunęła się do przodu i schyliła się, by również ucałować Panią Weasley.
- Czarująco - powiedziała. - Twój mąż opowiadał nam takie zabawne historie!
Pan Weasley zachichotał wariacko; Pani Weasley rzuciła mu spojrzenie, po którym natychmiast ucichł i przybrał minę odpowiednią przy łóżku chorego, bliskiego przyjaciela.
- Ooczywiście poznaliście już moją młodszą córkę, Gabrielę! - powiedział Pan Delacour.
    Gabriela wyglądała jak miniaturka Fleur; jedenastoletnia, z czystymi, srebrnoblond włosami do pasa, uraczyła Panią Weasley olśniewającym uśmiechem i uściskała ją, następnie rzuciła Harremu rozpromienione spojrzenie, trzepocząc rzęsami. Ginny chrząknęła głośno.
- No cóż, proszę wejdźcie! - powiedziała Pani Weasley pogodnie i wprowadziła państwa Delacour do domu, z wieloma słowami w stylu  „Nie, proszę!”, “Po tobie!” i “Wcale nie!”. Delacourowie, jak się wkrótce okazało, byli pomocnymi, uprzejmymi gośćmi. Byli zadowolony ze wszystkiego i chętni do pomocy w przygotowaniach do ślubu. Pan Delacour ogłosił wszystko, od planu usadzenia gości, aż do butów druhen
- Uroczo! - Pani Delacour była najlepsza w zaklęciach gospodarstwa domowego i sprawiła, że piekarnik wyczyszcił się w oka mgnieniu;
Gabriela trzymała się starszej siostry, próbując pomóc jak tylko mogła i trajkocząc szybko po francusku. Niestety, Nora nie została zaprojektowana, by pomieścić tyle osób. Pan i Pani Weasley spali teraz w salonie, ignorując protesty Państwa Delacour nakazali im spać w sypialni. Gabriela spała z Fleur w starym pokoju Percy'ego, a Bill dzielił pokój z Charliem, jego drużbą, gdyż wrócił on już z Rumunii. Okazje do wspólnego planowania przestały faktycznie istnieć i w desperacji Harry, Ron i Hermiona zaoferowywali się do karmienia kurczaków tylko po to, by uciec od przepełnionego domu.
- Ona nadal nie zostawia nas w spokoju! - warknął Ron, gdy ich druga próba spotkania w ogródku została zniweczona przez pojawienie się Pani Weasley niosącej duży kosz prania w rękach.
- Och, jak dobrze, nakarmiliście kurczaki, - zawołała zbliżając się do nich.
- Lepiej zamknijmy je znowu zanim, ludzie jutro przyjadą… aby postawić namiot ślubny -wyjaśniła opierając się o kurnik. Wyglądała na wyczerpaną.
- Magiczne Namioty Millamanta . . . są bardzo dobrzy. Bill ich eskortuje… Lepiej zostań w środku, kiedy tu będą, Harry. Muszę przyznać, te wszystkie zaklęcia zabezpieczające dookoła naprawdę komplikują organizowanie ślubu.
- Przykro mi, - powiedział Harry z pokorą.
- Och, nie bądź głupi, skarbie! - powiedziała natychmiast Pani Weasley. - Nie miałam tego na myśli, w każdym razie twoje bezpieczeństwo jest dużo ważniejsze! Właściwie to chciałam cię zapytać, jak zamierzasz świętować swoje urodziny, Harry. Siedemnaste urodziny, mimo wszystko, to ważny dzień…
- Nie chcę sprawiać kłopotu - powiedział szybko Harry, wyobrażając sobie dodatkowy wysiłek, jaki sprawiłoby to wszystkim. - Naprawdę, Pani Weasley, zwyczajny obiad będzie super… Przecież to przeddzień ślubu…
- Och, dobrze, jeśli tak sobie życzysz, skarbeńku. Zaproszę Remusa i Tonks, dobrze? A co powiesz na Hagrida?
- Byłoby świetnie - powiedział Harry. - Ale naprawdę, proszę się nie przemęczać.
- Ależ nie, Ależ nie… To żaden problem…
Spojrzała na niego, długim, badawczym spojrzeniem, następnie uśmiechnęła się trochę smutno, wyprostowała i odeszła. Harry patrzył, jak machała różdżką w pobliżu sznurka na pranie i wilgotne ubrania uniosły się w powietrze, by samemu się rozwiesić, wtedy nagle poczuł wielki przypływ żalu spowodowany kłopotami i bólem, który jej sprawiał.

ROZDZIAŁ ÓSMY 
________________________________________
ŚLUB


Godzina trzecia następnego popołudnia zastała Harry’ego, Rona, Freda i George’a stojących na zewnątrz wielkiego, białego namiotu w ogrodzie, czekających na przybycie weselnych gości. Harry wypił wcześniej dużą porcję Eliksiru Wielosokowego i teraz był bliźniakiem rudego mugolskiego chłopca z pobliskiej wioski (Ottery St. Catchpole), którego włosy skradł Fred, używając Zaklęcia Przywołującego. Zgodnie z planem Harry miał zostać przedstawiony jako „Kuzyn Barry”, w nadziei, że liczna rodzina Weasleyów posłuży mu za kamuflaż.
Cała czwórka ściskała plany siedzeń, by móc pokierować ludzi do ich miejsc. Nadzorca ubranych na biało kelnerów przybył godzinę wcześniej, razem z wystrojonym w złote marynarki zespołem – wszyscy siedzieli teraz w niewielkiej odległości, pod drzewem. Harry widział wydobywający się stamtąd niebieski dym palonej fajki. Za Harrym, wejście do namiotu odkrywało rzędy delikatnych, złotych krzeseł, poustawianych po obu stronach długiego, czerwonego dywanu. Podpórki namiotu były otoczone białymi i złotymi kwiatami.
Fred i George przymocowali ogromną ilość złotych balonów w miejscu, gdzie Bill i Fleur mieli za niedługo stać się mężem i żoną. Na zewnątrz, motyle i pszczoły unosiły się leniwie nad trawnikiem i żywopłotem. Harry czuł się trochę niekomfortowo. Mugolski chłopiec, którego postać przybrał był grubszy od niego. Było mu gorąco i ciasno w jego szatach w pełnym słońcu letniego dnia.
- Kiedy będę się żenił – powiedział Fred, szarpiąc kołnierz swojej szaty – Nie będę marnował czasu na takie bzdury. Będziecie mogli założyć cokolwiek, a na mamę rzucę Ptasią Klątwę do czasu, kiedy to wszystko się skończy.
- Właściwie nie była taka zła dzisiaj rano – wtrącił Fred – płakała trochę z powodu nieobecności Percy’ego, ale kto by za nim tęsknił. O kurczę, przygotujcie się, już idą, patrzcie!
Jasno odziane postacie pojawiały się znikąd jedna po drugiej, na wysokości odległego końca ogrodu. W kilka minut uformowała się procesja, która zaczęła się wić się ścieżką przez ogród aż do namiotu. Egzotyczne kwiaty i zaczarowane ptaki kołysały się na tiarach czarownic,
a drogocenne kryształy błyszczały z krawatów czarodziejów; szmer podnieconych głosów wzrastał, zagłuszając bzyczenie pszczół w miarę tego, jak tłum zbliżał się do namiotu.
- Super, zdaje mi się, że widziałem kilka kuzynek Wili – powiedział George, wykręcając szyję, by lepiej widzieć – Potrzebują pomocy w zaznajomieniu się z naszymi angielskimi zwyczajami, zaopiekuję się nimi...
- Nie tak szybko, Wasza Świętobliwość – rzucił Fred, mijając szybko stadko podstarzałych czarownic, by dotrzeć do tłumu.– Tutaj, permitiez moi żebym, assister vous – powiedział do dwóch ślicznych Francuzek, które zachichotały i pozwoliły mu odeskortować się do środka.
George’owi pozostało poradzić sobie z tłumkiem podstarzałych czarownic, Ron zajął się znajomym swojego ojca z Ministerstwa, niejakim Perkinsem, a Harry’emu przypadła w udziale lekko przygłucha starsza para.
- Jak tam? – zabrzmiał znajomy głos, kiedy Harry po raz kolejny wyszedł z namiotu, znajdując Lupina z Tonks na początku kolejki. Na tę okazję Tonks zmieniła kolor włosów na blond.
- Artur powiedział nam, że Ty to ten z kręconymi włosami. Przepraszam za wczorajszą noc – dodała szeptem, gdy Harry prowadził ich wzdłuż alejki – Ministerstwo jest teraz bardzo wyczulone na punkcie wilkołaków w muzeum i pomyśleliśmy, że nasza obecność nie przyniesie ci nic dobrego.
- W porządku, rozumiem – powiedział Harry bardziej do Lupina, niż do Tonks. Lupin obdarzył go przelotnym uśmiechem, ale gdy się odwracali Harry spostrzegł, że jego twarz znów przybrała wyraz nieszczęścia. Nie rozumiał tego, ale nie było czasu, by się nad tym zastanawiać.
Hagrid powodował pewne utrudnienia. Nie zrozumiawszy wskazówek Freda, usadowił się sam, nie – zgodnie z instrukcją, na przygotowanym specjalnie dla niego magicznie powiększonym krześle w tylnym rzędzie – ale na pięciu zwykłych krzesłach, które przypominały teraz niezgrabny stos złoconych patyków.
Kiedy Pan Weasley naprawiał szkody, a Hagrid wykrzykiwał przeprosiny w kierunku każdego, kto mógł go usłyszeć, Harry pospieszył z powrotem do wyjścia, by znaleźć Rona stojącego twarzą w twarz z mocno ekscentrycznie wyglądającym czarodziejem. Lekko zezowaty, z sięgającymi do ramion włosami przypominającymi cukrową watę, nosił czapkę, której pompon zwisał luźno wprost na jego nos i szaty w wyblakłym odcieniu żółtka. Dziwny symbol, przypominający trójkątne oko, pobłyskiwał ze złotego łańcucha na jego szyi.
- Xenofilius Lovegood – powiedział, wyciągając rękę do Harry’ego – razem z moją córka mieszkamy zaraz za wzgórzem, miło ze strony państwa Weasley, że nas zaprosili. Ale Ty chyba znasz moją Lunę?- dodał, patrząc na Rona.
- Tak – odpowiedział Ron. – Nie przyszła z Panem?
- Zatrzymała się w tym małym, czarującym ogródku, by przywitać się z gnomami, cóż za godne pochwały robaczki! Bardzo niewielu czarodziejów wie, jak wiele możemy się nauczyć od małych, mądrych gnomów, a raczej – używajmy ich poprawnej nazwy, Gernumbli Gardensi.
- Nasze znają mnóstwo niezłych przekleństw – powiedział Ron – ale myślę, że to Fred
i George ich nauczyli.
Poszedł zaprowadzić pana Lovegood do namiotu, a po chwili zjawiła się jego córka.
- Cześć Harry – powiedziała.
- Ee, mam na imię Barry – powiedział Harry, zmieszany.
- To też zmieniłeś? – zapytała krótko.
- Skąd wiesz?
- Och, to po prostu twój wyraz twarzy – ucięła.
Tak jak jej ojciec, Luna miała na sobie jasnożółta szatę, którą uatrakcyjniła wpinając we włosy wielki kwiat słonecznika. Kiedy już wzrok przyzwyczaił się do tej jasności, efekt końcowy był całkiem niezły. Przynamniej nie miała już rzodkiewek zwisających z uszu.
Xenofilius, pogrążony w rozmowie z jakimś znajomym, nie słyszał wymiany zdań między Luną a Harrym. Doczekawszy odpowiedniej chwili, by pożegnać czarodzieja, odwrócił się do córki. Ta uniosła dłoń, pokazując mu palec.
- Zobacz, tato, jeden z gnomów mnie ugryzł.
- Jak cudownie! Ślina gnomów ma niesamowicie korzystne działanie! – powiedział pan Lovegood, oglądając wyprostowany palec Luny, i badając krwawiące punkciki – Luna, kochanie, jeśli poczujesz dzisiaj dojrzewający talent – być może nieoczekiwaną pragnienie śpiewania opery lub deklamowania w języku Syreńskim – nie powstrzymuj tego! Mogłaś zostać obdarowana przez Gernumblie!
Ron, mijający ich idąc w przeciwnym kierunku, wydał z siebie głośne parsknięcie.
- Ron może się śmiać – powiedziała Luna niewzruszona, kiedy Harry prowadził ją
i Xenofiliusa do ich miejsc – ale mój ojciec miał duży wkład w badaniach nad magią Gernumbli.
- Naprawdę? – spytał Harry, który już dawno podjął decyzję, by nie dyskutować z dziwnymi poglądami Luny i jej ojca – Jesteś pewna, że nie chcesz niczym obłożyć tej rany?
- Och, w porządku, nie trzeba – odpowiedziała Luna, ssąc palec i mierząc Harry’ego sennym spojrzeniem – Wyglądasz na mądrego. Mówiłam ojcu, że większość gości będzie miała na sobie szaty wyjściowe, ale on jest przekonany, że na takie okazje powinno się zakładać rzeczy w słonecznych kolorach, no wiesz, na szczęście.
Kiedy zasnęła obok swojego ojca, Ron znów pojawił się w towarzystwie starszej osoby, ściskającej jego ramię. Jej dziobaty (haczykowaty?) nos, czerwone obwódki wokół oczu
i różowa skórzana tiara nadawały jej wygląd nerwowego flaminga.
- .... a twoje włosy są stanowczo za długie, Ronaldzie, przez chwilę myślałam, że jesteś Ginewrą. Na brodę Merlina, co włożył na siebie Xenofilius Lovegood! Wygląda jak omlet.
A kim Ty jesteś? – warknęła w kierunku Harry’ego.
- O tak, ciociu Muriel, to jest nasz kuzyn Barry.
- Kolejny Weasley? Rozmnażacie się jak gnomy. Czy nie ma tu Harry’ego Pottera? Miałam nadzieję go spotkać. Zdawało mi się, że się przyjaźniliście, Ronaldzie, czy tylko się przechwalałeś?
- Nie… nie mógł przyjść.
- Hmm, wymówił się, nieprawdaż? W takim razie nie jest tak tępy, na jakiego wygląda na zdjęciach w gazetach. Właśnie instruowałam pannę młodą jak najlepiej zakładać moją tiarę. – krzyknęła w stronę Harry’ego – Wiesz, robota goblinów, była w mojej rodzinie od stuleci. To atrakcyjna dziewczyna, ale wciąż – Francuzka. Dobrze, dobrze, znajdź mi odpowiednie miejsce, Ronaldzie, mam sto siedem lat i nie powinnam być zbyt długo na nogach.
Ron przechodząc posłał Harry’emu znaczące spojrzenie i przez jakiś czas nie wracał. Gdy po raz kolejny spotkali się przy wejściu, Harry zdążył zaprowadzić do przypisanych im miejsc jakiś tuzin ludzi. Namiot był prawie pełen i po raz pierwszy na zewnątrz nie było kolejki.
- Muriel to koszmar – powiedział Ron, wycierając czoło rękawem. – Kiedyś przyjeżdżała do nas co roku na święta, ale raz się obraziła, bo Fred i George podrzucili łajnobombę pod jej krzesło w czasie obiadu. Tata zawsze powtarza, że ciotka ich wydziedziczy – tak, jakby ich to obchodziło, przecież i tak skończą bogatsi niż ktokolwiek w rodzinie, kasa którą dostają... Wow – dodał, mrugając szybko, gdy Hermiona spiesząc się szła w ich kierunku. – Wyglądasz wspaniale!
- Jak zawsze to zaskoczenie w głosie – powiedziała Hermiona, uśmiechając się mimo wszystko. Była ubrana w powiewną, lilową suknię i pasujące do niej buty na obcasach; jej gładkie włosy błyszczały. – Twoja praciotka Muriel tak nie uważa, przed chwilą spotkałam ją na górze, kiedy dawała Fleur swoją tiarę do przymiarki. Powiedziała „Ojej, więc to jest ta urodzona w mugolskiej rodzinie? Zła postawa ciała i strasznie chude kostki”.
- Nie bierz tego do siebie, ona jest wredna dla wszystkich – powiedział Ron.
- Mówicie o Muriel? – zapytał George, wyłaniając się z Fredem z namiotu. – Właśnie powiedziała mi, że moje uszy są nierównej wielkości. Stara nietoperzyca. Chciałbym, żeby wujek Bilius był wciąż z nami – miał rację wyśmiewając się ze ślubów.
- Czy to nie był ten, który zobaczył Ponurego Kosiarza i zmarł 24 godziny później? – spytała Hermiona.
- Tak, faktycznie pod koniec trochę mu odwaliło. – przyznał George.
- Ale zanim ześwirował był duszą towarzystwa – powiedział Fred. – Przeważnie wypijał całą butelkę Ognistej Whisky, po czym biegł na parkiet, podciągał swoją szatę i zaczynał wyciągać bukiety kwiatów ze swojego –
- Tak, musiał być prawdziwym czarusiem – powiedziała Hermiona, a Harry gruchnął śmiechem.
- ...Z jakichś powodów nigdy się nie ożenił. – dokończył Ron.
- Zdumiewasz mnie. – powiedziała Hermiona.
Śmiali się tak głośno, że żadne z nich nie zauważyło spóźnionego gościa, ciemnowłosego mężczyzny ze sporym, krzywym nosem i gęstymi czarnymi brwiami, dopóki nie wyciągnął swojego zaproszenia i nie podał go Ronowi, po czym – utkwiwszy wzrok w Hermionie – powiedział:
- Wyglądasz prześlisznie.
- Wiktor! – pisnęła i upuściła swoją torebkę, która uderzeniem o ziemię spowodowała hałas niekoniecznie proporcjonalny do swoich rozmiarów. Czerwona na twarzy, rzuciła się, by ją podnieść i powiedziała:
- Nie wiedziałam, że będziesz – o Boże – wspaniale cię widzieć – jak się masz?
Uszy Rona znów stały się krwiście czerwone. Rzuciwszy okiem na zaproszenie Kruma tak, jakby nie wierzył napisanym tam słowom, powiedział, stanowczo za głośno:
- Jak to możliwe, że tu jesteś?
- Fleur mnie zaprosiła – odpowiedział Krum, unosząc brwi.
Harry, który nie miał nic przeciwko Krumowi, uścisnął mu dłoń; przeczuwając, że najbezpieczniej będzie usunąć Kruma z otoczenia Rona, zaproponował gościowi pokazanie mu jego miejsca.
- Twój przyjaciel nie cieszy się, że mnie widzi – powiedział Krum, kiedy wchodzili do zatłoczonego namiotu weselnego – A może to twój krewniak? – spytał, rzucając krótkie spojrzenie na rude, kręcone włosy Harry’ego.
- Kuzyn – wymamrotał Harry, ale Krum go nie słyszał. Jego obecność powodowała zamieszanie, w szczególności wśród kuzynek Wili przecież był sławnym graczem Quidditcha.
Kiedy ludzie wciąż jeszcze wykręcali karki, by lepiej go widzieć, Ron, Hermiona, Fred i George pospieszyli wzdłuż alejki.
Czas siadać – powiedział Fred Harry’emu – albo zostaniemy zdeptani przez pannę młodą.
Harry, Ron i Hermiona zajęli swoje miejsce w rzędzie zaraz za Fredem i Georgem. Hermiona była lekko zaróżowiona, podczas gdy uszy Rona były wściekle czerwone. Po kilku chwilach wymamrotał do Harry’ego:
- Widziałeś, że zapuścił głupawą małą bródkę?
Harry wydał z siebie niewiele wyrażający dźwięk.
Nastrój nerwowego wyczekiwania wypełnił ciepły namiot. Wszechobecny szum rozmów przerywały jedynie okazjonalne wybuchy śmiechu. Pan i Pani Weasley kroczyli alejką uśmiechając się i machając do krewnych; Pani Weasley miała na sobie nowiutkie szaty w kolorze ametystu i pasujący do nich kapelusz.
Chwilę później pojawili się Bill i Charlie, obaj ubrani w szaty wyjściowe, z białymi różami w butonierkach; Fred gwizdnął, a przez miejsce, w którym siedziały kuzynki wile przetoczyła się burza chichotów. Tłum ucichł, kiedy muzyka popłynęła z, jak się wydawało, złotych balonów.
- Oooch – wyrwało się Hermionie, która okręciła się na swoim miejscu, by spojrzeć na wejście do namiotu.
Głośne, wspólne westchnienie wydobyło się z ust zgromadzonych czarownic i czarodziejów, kiedy Pan Delacour i Fleur pojawili się w alejce: ona wręcz płynęła, on promieniał i wyglądał jakby podskakiwał, zamiast iść. Fleur miała na sobie bardzo prostą, białą sukienkę i zdawało się, że emanuje srebrnym blaskiem. Podczas gdy zazwyczaj jej aura pogrążała wszystkich, którzy się przy niej znaleźli, dzisiaj sprawiała, że wszyscy wokół pięknieli. Ginny i Gabrielle, obie ubrane w złote suknie, wyglądały jeszcze lepiej, niż zwykle, a kiedy Fleur dołączyła do Billa, nawet nie było po nim widać, że kiedykolwiek spotkał się z Fenrirem Greybackiem.
Panie i Panowie – powiedział lekko śpiewny głos, a Harry z lekkim szokiem zauważył tego samego, małego, łysiejącego czarodzieja, który przewodniczył w ceremonii pogrzebowej Dumbledore’a, stojącego teraz przed Billem i Fleur. – Zebraliśmy się dziś tutaj by być świadkami połączenia się dusz tych dwojga wiernych...
- Tak, moja tiara pasuje jak ulał – powiedziała ciotka Muriel niosącym się, głębokim szeptem – ale muszę przyznać, że suknia Ginewry jest zdecydowanie zbyt nisko wycięta.
Ginny szczerząc zęby obejrzała się do tyłu i mrugnęła do Harry’ego, po czym znów zwróciła wzrok ku Billowi i Fleur. Myśli Harry’ego powędrowały daleko od weselnego namiotu; powróciły do wszystkich chwil spędzonych z Ginny na pustych szkolnych błoniach. Zdawały się tak bardzo odległe; Harry zawsze odbierał je jako „zbyt piękne, by mogły być prawdziwe”, tak, jakby kradł te jasne godziny z życia innego, normalnego człowieka; człowieka, który nie ma na czole blizny w kształcie błyskawicy...
- Czy Ty, Williamie Arturze, bierzesz Fleur Isabelle...
W pierwszym rzędzie, Pani Weasley i Pani Delacuor chlipały cichutko w kawałki koronek. Brzmiące jak trąbka odgłosy dochodzące z tyłu sali powiedziały wszystkim, że Hagrid wyciągnął już swoje chusteczki do nosa, rozmiarem przypominające stołowe obrusy. Hermiona odwróciła się do Harry’ego i obdarzyła go uśmiechem; jej oczy były pełne łez.
- Ogłaszam was mężem i żoną!
Łysiejący czarodziej machnął ręką wysoko ponad głowami Billa i Fleur, wyczarowując deszcz srebrnych gwiazdek, który zawirował wokół ich – teraz splecionych w uścisku – postaci. Gdy Fred i George zaczęli burzę oklasków, złote balony ponad głowami zgromadzonych wybuchły. Wyleciały z nich rajskie ptaki i maleńkie złote dzwonki, które – unosząc się w powietrzu – dodały swoją melodię do powszechnego szumu.
- Panie i Panowie – zawołał łysiejący czarodziej – powstańcie, proszę!
Wszyscy zrobili to, o co prosił prowadzący ceremonię; ciocia Muriel z wyraźną irytacją; w tym czasie czarodziej machnął różdżką po raz drugi.
Krzesła na których siedzieli wdzięcznie uniosły się w górę, ściany namiotu znikły, stali teraz pod płóciennym dachem wspieranym złotymi palikami, podziwiając widok rozświetlonego słońcem sadu i otaczającego ich krajobrazu. Po chwili, basen ciekłego złota ze środka namiotu rozlał się by sformować błyszczący parkiet; unoszące się pod sklepieniem krzesła zgrupowały się wokół nakrytych białymi obrusami stolików, a odziana w złote szaty orkiestra wstąpiła na podium.
- Gładko – powiedział Ron z wyraźną aprobatą, kiedy kelnerzy zaczęli pojawiać się z każdej strony. Jedni nieśli tace z dyniowym sokiem, kremowym piwem i ogniską whisky, inni wnosili naręcza ciast i kanapek.
- Powinniśmy pójść tam i im pogratulować – powiedziała Hermiona, stając na palcach by zobaczyć, gdzie Bill i Fleur zniknęli w tłumie składających im życzenia gości.
- Będziemy mieć czas później,- wzruszył ramionami Ron, porywając trzy miodowe piwa z przesuwającej się tacy, dając jedno Harremu.
- Hermiono, trzymaj, siadaj do stołu....
- Nie tutaj! Nigdzie blisko ciotki Muriel!
Ron wiódł się przez pusty parkiet taneczny, ruszając się to w lewo, to w prawo tak jak chciał; Harry upewnił się, że nie spuszcza oka z Kruma. Po jakimś czasie osiągnęli drugą strone dużego namiotu, większość stołów była zajęta. Tylko przy Lunie były miejsca..
- Nic się nie stanie jeśli się przysiądziemy?- zapytał Ron.
- Oczywiście, że nie,- odparła radośnie.
- Tata właśnie poszedł dać Billowi i Fleur prezenty
- Co to jest, życie zaopatrzeniowe Gurdyroots?- zapytał Ron.
Hermiona wymierzyła mu kopniaka pod stołem, ale niechcący trafiła Harryego. W jego oczach pojawiłsię ból, Harry stracił wątek rozmowy na kilka chwil.
Zespół zaczął grać, Bill i Fleur udali się na parkiet taneczny jako pierwsi, przy wielkim aplauzie; po chwili, Pan Weasley wprowadził Panią Delacour na parkier, prowadzoną przez Pana Weasleya i Pana Fleur.
- Lubię tą piosenkę,- powiedziała Luna, kołysząc się w czasie melodi walczyka, kilka sekund później wstała i ślizgnęła się na parkiet, gdzie znalazła wolną przestrzeń, całkiem sama, z zamkniętymi oczami i kołyszącymi ramionami.
- Jest wspaniała, prawda?-powiedział Ron spostrzegawczo. -Zawsze dobrze.
Ale uśmiech zniknął z jego twarzy kiedy Viktor Krum klapnął na puste miejsce Luny. Hermiona spojrzała przyjemnie sfrystrowana ale tym razem Krum nie przyszedł prawić jej komplementów. Z groźną miną powiedział,
- Kto jest tym facetem w żółtym?
- To Xenophilius Lovegood, jest ojcem naszej koleżanki,- powiedział Ron. Jego wojowniczy ton wskazywał na nie śmianie się z Xenophiliusa, mimo czystej prowokacji.
- Chodź i zatańcz- dodał nagle do Hermiony.
Spojrzała do tyłu, zadowolona, i wstała. Zniknęli razem w rosnącym i ciasnym tłumie na parkiecie tanecznym.
- Ah, to oni teraz są razem?- zapytał Krum, rozproszony.
- Eee tak jakby- powiedział Harry.
- Kim jesteś?- spytał Krum.
- Barny Weasley.
Podali sobie ręce.
- Ty, Barny - znasz dobrze tego Lovegooda?
- Nie, poznałem go dopiero dzisiaj. A co?
Krum patrzył wilkiem z góry swojego drinka, obserwując Xenophiliusa, który gawędził z kilkoma czrodziejami na drugiej stronie parkietu tanecznego.
- Ponieważ,- powiedział Krum, -Jeśli on nie jest gościem Fleur, (?) go tutaj i teraz, za jego ochydny znak na klacie.
- Znak?- powidział Harry, patrząc również na Xenophiliusa. Dziwne, trójkątne oczy błyszczały na jego piersi.
- Dlaczego? Co jest z tym nie tak?
- Grindevald... to Dark wizard Dumbledore defeated?(?)
- Dokładnie.
Mięsnie szczęki Kruma pracowały tak jak by ziewał, po czym powiedział, - Grindelvald zabili wielu ludzi, mojego dziadka, na przykład. Oczywiście, on (?) mocny w
kraju, mówili, że boją się Dumbledore'a - i prawidłowo, widząc jak on skończył.
To - wskazał palcem na Xenophiliusa. - To jest jego symbol, poznaje go.
- Grindelvald rzeźbił go na ścianie w Durmstrang gdzie miał swojego pupila. Jacyś idioci kopiowali go do swoich książek i ubrań żeby szokować, stając się bardziej zadziwiający, dopóki tych z nas którzy stracili członków rodziny do Grindelvald myśląc, że będą lepszymi.
Krum strzelił kłykciem groźnie i patrząc wilkiem na Xenophiliusa. Harry poczuł się zakłopotany. Wyglądało to nieprawdopodobnie niemiło, że Luny tata był pośrednikiem Dark Arts, i nikt inny w namiocie nie rozpoznawał tego trójkąta, tego kształtu.
- Czy jesteś pewny że to Grindewalda?
- Nie pomyliłem się – rzekł Krum chłodno – Podążałem za tym znakiem przez kilka lat, jestem tego pewien.
- Cóż, jest szansa – odpowiedział Harry – Xenophilius nie wie aktualnie co oznaczają symbole, Lovegoodsowie są troche... niezwykli . On mógłby zanieść to gdzieś i myśleć, że jest to wzajemny podział head of a Crumple-Horned Snorkack. (?)
- Wzajemny podział czego?
- Hm, nie wiem czym są, ale oczywiście on i jego córka jeżdżą na wakacje w ich poszukiwaniu...
Harry poczuł, że źle robi wyjawiając Lunę i jej ojca.
- To ona – powiedział, wskazując dziewczynę, która wciąż tańczyła samotnie, falując ramionami wokół swej głowy przypominając nieco sylwetkę zwycięzcy.
- Dlaczego to robi? – zapytał Krum
- Prawdopodobnie w próbie pozbycia się Wrackspurt(?) – rzekł Harry, rozpoznając symptomy.
Krum nie zdawał się wiedzieć, czy Harry stroi sobie z niego żarty. Odciągnął swą rękę od wewnętrznej strony
- Gregorovitch!- powiedział głośno Harry, gdy Krum zaczął, ale Harry był zbyt podekscytowany by troszczyć się; wspomnienia powróciły do niego na calu różdzki Kruma: Ollivander brał i ćwiczył to ostrożnie na Turnieju Trójmagicznym.
- Co z nim?- zapytał podejrzanie Krum.
- On jest twórcą różdżek!
- Wiem o tym,- powiedział Krum.
- On stworzył twoją różdżke! To dlatego pomyślnie - Quidditch
Krum wyglądał na coraz to bardziej podejrzliwego.
- Skąd wiesz, że Gregorovitch stworzył moją różdżke?"
- Ja, ja przeczytałem to gdzieś, tak sądze,- powiedział Harry.
- W - w gazecie,- zaimprowizował dziko i Krum spojrzał.
- Nigdy bym nie przypuszczał, że kiedykolwiek stworze różdżke z fanami,- powiedział.
- Więc.. hmm... gdzie teraz podziewa się Gregorovitch?
Krum wyglądał na zakłopotanego.
- Odszedł kilka lat temu. Byłem jednym z ostatnich którzy kupili różdżke u Gregorovitcha. Są najlepsi, z wszystkich których znam, oczywiście, ten twój Briton ustawił większy sklep przez Ollivandera.
Harry nie odpowiedział. Udawał, że ogląda tańczących, jak Krum, ale gorączkowo myślał. Więc Voldemort szukał świętującego twórcy różdżek i Harry nie
mógł doszukać się przyczyny. To było napewno dlatego co Harryego różdżka zrobiła tamtej nocy Voldemortowi wysyłając go daleko w niebo. Święte i pióro feniksa było wzięte od pożyczonej różdżki, jakąś rzeczą której Ollivander nie przewidział i nie zrozumiał.
Czy Gregorovitch wiedział lepiej? Czy był prawdziwie lepiej doświadczony niż Ollivander, czy znał sekrety różdżki o których Ollivander nie wiedział?
- Ta dziewczyna bardzo ładnie wygląda-powiedział Krum, przypominając Harry'emu o jego otoczeniu. Krum był wpatrzony w Ginny, która właśnie dołączyła do Luny.- Ona jest również twoją krewną?
- Tak - powiedział Harry, nagle się irytując – ale ma kogoś. Zawistny typ. Wielki człowiek. Nie powinieneś chcieć z nim zadzierać.
Krum chrząknął.
"?," powiedział, osuszając swój puchar i wstając na nogi ponownie - to jest punkt bycia międzynarodowym graczem Quidditcha który wszystkie ładne dziewczyny mają facetów?
I odszedł zostawiając Harryego który wziął kanapkę od przechodzącego kelnera i poszedł przez zatłoczony parkiet taneczny. Chciał znaleźć Rona, żeby powiedzieć mu o Gregorovitchu, ale on tańczył z Hermioną na samym środku parkietu. Harry pochylił się nad jedną ze złotych kolumn i patrzył na Ginny, która tańczyła z Fredem i koleżanką Georgea, Lee Jordan, próbującą nie czuć się obrażoną przez obietnice którą złożyła Ronowi.
On nigdy wcześniej nie był na weselu,więc nie mógł oceniać jak Czrodziejskie okazje różnią się od Mugolskich, wszelako był całkiem pewny, że drugi nie zaprasza weselnego ciasta zmieszanego z dwoma modelami feniksów które lecą kiedy ciasto nie zostanie pokrojone, albo butelki szampana zatapiające niezapowiedzianie w tłum. Kiedy zbliżał się wieczór, i ćma zaczęła spadać spod sklepienia, teraz zaświeciły złote latarnie, hałaśliwa zabawa stało się bardziej i bardziej huczna. Fred i George mieli długie zagubienie podczas zagubienia w ciemności z parą kuzynów Fleur, Charlie, Hagrid, i przysadzisty czarodziej w purpurowym (pasztecie?) z kapeluszem śpiewa  "Odo bohater" w rogu.
Wędrując przez tłum uciekając przed pijanym wujkiem Rona który wyglądał niepewnie czy aby Harry nie był jego synem, Harry spostrzegł starego czarodzieja siedzącego samotnie przy stole. Jego chmura białych włosów sprawiała, że wyglądał raczej jak sędziwy mniszek i był przerośnięty przez (moth-eaten fez). Był trochę znajomy. Harry nagle zdał sobie sprawe, że to był Elphias Doge, członek Zakonu Feniksa i pisarz pośmiertny Dumbledorea.  Harry zbliżył się do niego.
- Czy moge usiąść?"
- Oczywiście, oczywiście, powiedział Dodge, który miał raczej wysoko zazębiony, astmatyczny głos.
Harry pochylił się
- Panie Doge, Nazywam się Harry Potter"
Doge sapnął.
- Mój drogi chłopcze! Artur powiedział mi, że tu jesteś, zakamuflowany.... tak się ciesze, to dla mnie zaszczyt!"
W furkocie nerwowej frajdy Doge nalał szampana do pucharu Harryego.
- Myślałem nad pisaniem do ciebie - szepnął, - śmierć Dumbledore'a.... szok.... i dla ciebie, jestem pewny...
Malutkie oczy Dogea niespodziewanie napełniły się łzami.
- Widziałem pośmiertne pismo dla Proroka Codziennego, - powiedział Harry. - Nie zdawałem sobie sprawy.
- Znałeś profesora Dumbledora bardzo dobrze.
- Tak dobrze, jak wszyscy inni – odrzekł Doge, przecierajac oczy nadgarstkiem – Oczywiście znałem go najdłużej, jeśli nie liczyć Aberfortha – Tak czy inaczej, ludzie nigdy nie liczą Aberfortha
- Rozmowa w Proroku Codziennym... Nie wiem, czy pan widział?
- Och, mów do mnie Elphias, drogi chłopcze
- Więc, nie wiem czy widziałeś wywiad Rity Skeeter, jaki dała o Dumbledorze?
Twarz Doge’a oblał zezłoszczony kolor.
- Och tak, Harry, widziałem go. Ta kobieta, choć żądna pieniędzy, suka byłoby lepszym określeniem, zmusiła mnie do rozmowy. Wstyd mi powiedzieć, że stałem się dosyć prostacki, gdy nazwałem ją i jej wtrącanie się upierdliwym z rezultatem jak widziałeś odbijającym się na moim stanie psychicznym.
- W tym wywiadzie – Harry ciągnął dalej – Rite Skeeter posłużyła się aluzją, jakoby profesora Dumbledora pociągały sztuki czarnomagiczne, gdy był młody.
- Nie wierz w ani jedno jej słowo! – powiedział Doge – Ani słowo, Harry! Nie pozwól, by coś spaczyło Ci wspomnienia o Albusie Dumbledorze!
Harry poczuł się sfrustrowany, gdy pewnie wbił wzrok w zbolałą twarz mężczyzny. Czy Doge naprawde myślał, że to było takie proste, że Harry mógł po prostu nie wierzyć? Czyżby nie rozumiał chłopaka, który chce być pewny w wiedzy o wszystkim?
Prawdopodobnie Doge odkrył myśli Harry’ego, widząc jego zaniepokojony, szybki wzrok.
- Harry, Rita Skeeter jest beznadziejna – lecz jego słowa przerwał donośny głos.
- Rita Skeeter? Och, uwielbiam ją i jej teksty.
Mężczyźni spojrzeli w górę, by ujrzeć Auntiene Muriel stojącą tam, piórka Tańcząc na jej włosach, z czarą pełną szampana w dłoni.
- Napisała książke o Dumbledorzre, wiesz?
- Witaj, Muriel – rzekł Doge – właśnie rozmawialiśmy
-Ty tam! Daj mi swe krzesło, mam 107 lat!
Inny rudowłosy Weasley zeskoczył z siedzenia, wyglądając na przestraszonego. Muriel z zadziwiającą siłą posłała go między Harry’ego i Doga
-Witaj ponownie, Barry czy jak się tam nazywasz – powiedziała do chłopaka – Co mówiłeś o Ricie, Elphias? Wiesz, że napisała biografie Dumbledora? Nie mogę się doczekać, ąz to przeczytam. Muszę zapamiętać, by złożyć zamówienie w Flourish and Bloots
Doge spojrzał sztywno na Muriel wysuszyła swój kielich i trzasnęła palcami, czekając na zamianę. Wzięła kolejny głęboki łyk szampana, by rzec po chwili
- Nie trzeba wyglądać jak para wypchanych żab! Przed jego przybyciem Dumbledore był respektowany, lecz również pojawiały się o Nim żarty!
- Masz błedne inforamcje, powiedział Doge, obracając rzodkiewką.
- Powiedziałbyś, że, Elphias, - powiedziała ciotka Muriel. - Zauważyłam jak wykonywałeś stronnicze notatki w swojej notatce żałobnej!
- Przepraszam ale tylko ty tak myślisz," powiedział Doge, lodowatym tonem. "Pisałem z serca."
- Och, my wszyscy wiemy, że czciłeś Dumbledora. Ja uważam że ty nadal będziesz myśleć, że on był święty, nawet jeśli pozbył się swojej siostry charłaka!
- Muriel! - krzyknął Doge.
Chłód, który pochodził z otwartej skrzynii z mrożnym szampanem.
- O czym ty mówisz? spytał Muriel. - Kto powiedział, że jego siostrą była charłakiem? Myślałem, że ona chorowała?
- Źle myślisz, Barry! - powiedziała Auntie Muriel, spoglądając w zachwycie nad efektem który wywołała. - Tak czy owak, jak mógłbyś coś o tym wiedzieć!? TO wszystko zdarzyło się lata przed twoim urodzeniem, mój drogi i prawda jest, że ci z nas, którzy wtedy żyli nie wiedzieli naprawdę co się dzieje. Właśnie dlatego ja nie muszę czekać na to co odkryje Skeeter's! Dumbledore trzymał swoją siostrę ukrytą przed światem przez wiele lat!
- Nieprawda! krzyknął Doge, absolutne bzdety!
- On nigdy nie powiedział mi o swojej siostrze charłaku, powiedział Harry, bez myślenia, nadal było mu zimno.
- I, dlaczego do cholery on by chciał ci o tym powiedzieć? - krzyknęła Muriel, kołysząc się lekko w swym krzesle.
- Albus nigdy nie rozmawiał o Arianie, zaczął Elphias w jego głosie było pełno emocji - On nigdy o niej nie mówił, ponieważ jej śmierć nim wtrząsneła!
- Dlaczego nikt jej nigdy nie widział, Elphias? zapytała Muriel, - Dlaczego połowa z nas nie wiedziała że istnieje, aż do momentu kiedy przyniesli trumne? Gdzie był wtedy miłośierny Albus, kiedy Ariana byla zamknięta w piwnicy? Poza tym że byl wspanialy w Hogwarcie nik nie wiedział co się dzieje w jego domu!
- Jak to zamknięta w piwnicy? - spytał Harry. - O co chodzi?
Doge spojrzał nieszczęśliwy. Ciocia Muriel rechotała znowu i odpowiedziała Harryemu.
- Matka Dumbledora była przeraźliwą kobietą, po prostu przerażającą. Muggle urodzona, chociaż ja słyszałam że ona ukrywała ją ...
- Ona nigdy jej nie ukrywałą! Kendra była piękną kobietą, powiedział Doge, ale ciotka Muriel zignorował go.
- ... była dumna i wszystkich terroryzowała, rodzaj wiedźmy, która byłaby umartwiona, gdyby prawda wydała się o charłaku
- Ariana nie była charłakiem! powiedział Doge.
- Ona nigdy nie uczęsczała do Hogwartu! powiedział Auntie Muriel. teraz zwróciła się do Harrego. - Była więziona i wszyscy udawali że nie istniała...
- Mówie Ci! To co mówisz to kłamstwo! powiedział Doge, ale Auntie Muriel mówiła dalej, nadal zwracając się do Harrego.
- Ona nie została wysłana do Hogwartu, została zmuszona do integrecjii z mugolami … wiele dzieciaków chciałoby się znaleźć w świecie czarodzieji, ale naturalnie Kendra Dumbledore nie chciała pozwolić aby jej córka poszła do szkoły dla mugoli...
- Ariana była delikatna! - powiedział Doge rozpaczliwie. - Zawsze miała kłopoty ze zdrowiem, więc lepiej było ...
- ... pozostawić ją w domu? dokończyła Muriel. - A jednak nie leczyłą się u św. Mungusa i nigdy nie wezwano uzdrowiciela aby jej pomógł!
- Naprawdę, Muriel, jak możesz wiedzieć czy...
- Do twojej wiadomości , Elphias, mój kuzyn, Lancelot był Uzdrowicielem w św. Mungusie i on powiedział mojej rodzinie w najściślejszym zaufaniu, że Ariana nigdy nie była leczona przez uzdrowiciela. ”To wszystko bylo podejrzane", tak uważał Lancelot!
Doge był u kresu spokojności . Ciocia Muriel, który wydawała się dobrze się bawić,pstryknęła palcami żeby dostać więcej szampana.
Harry teraz przypomniał sobie jak Dursleyowie zamkneli go za to że był czarodziejem, nie chcieli dopuścić by poszedł do Hogwartu. Siostra dumbledora cierpiała tak samo tylko z tą różnicą że nie miała talentu magicznego. Czy dumbledore naprawdę ją zostawił, a sam udał się do Hogwartu i stał się tam słąwny?
- Teraz kiedy Kendra umarła, powiedziała Muriel ciągnąc dalej , - Powiedziałabym że to ona ją wykończyła...
- Jak możesz! Muriel! jęknął Doge. - Matka która zabija własną córkę? Pomyśl, co ty mówisz!
- Jeśli byłą zdolna więzić ją przez długie lata, dlaczego nie? wzruszyła ramionami Ciotka Muriel. - Ale, to trochę nie pasuję, ponieważ Kendra umarla przed Arianą - ale nikt nie był do końca tego pewny...
- Tak, Ariana mogła być juz zdesperowana i zabić Kendre w walce, powiedziała Ciotka Muriel w zamyśleniu. - Pomyśl Elphiasie. Byleś na pogrzebie Ariany, prawda?
- Tak, byłem, powiedział Doge, przez drżące wargi, - Pogrzeb byl smutny, pamiętam go. Dumbledore miał złamane serce...
Harry teraz przypomniał sobie jak Dursleyowie zamkneli go za to że był czarodziejem, nie chcieli dopuścić by poszedł do Hogwartu. Siostra Dumbledora cierpiała tak samo tylko z tą różnicą że nie miała talentu magicznego. Czy Dumbledore naprawdę ją zostawił, a sam udał się do Hogwartu i stał się tam słąwny?
- Teraz kiedy Kendra umarła," powiedziała Muriel ciągnąc dalej , - Powiedziałabym że to ona ją wykończyła...
- Jak możesz! Muriel! jęknął Doge. - Matka która zabija własną córkę? Pomyśl, co ty mówisz!
- Jeśli byłą zdolna więzić ją przez długie lata, dlaczego nie? wzruszyła ramionami Ciotka Muriel. - Ale, to trochę nie pasuję, ponieważ Kendra umarla przed Arianą - ale nikt nie był do końca tego pewny...
- Tak, Ariana mogła być juz zdesperowana i zabić Kendre w walce, powiedziała Ciotka Muriel w zamyśleniu. - Pomyśl Elphiasie. Byleś na pogrzebie Ariany, prawda?
- Tak, byłem, powiedział Doge, przez drżące wargi, - Pogrzeb byl smutny, pamiętam go. Dumbledore miał złamane serce...
- Jego serce nie było jedyną rzeczą. Aberforth złamał nos Albusowi prawda?
Doge spojrzał przerażony na nią. Muriel tym zdaniem zadała mu ranę. Zarechotała głośno i wypiła troche szampana, który ściekł jej po podbródku.
- Skąd ty... ? spytał Doge.
- Moja matka była blisko ze starym Bathilda Bagshot, powiedziała Ciotka Muriel. - Bathilda opisał całe wydarzenie moje matce, a ja słuchałam przy dzwiach o czym rozmawiali. Trumna byla powodem kłotni. Bathilda opowiedział o tym, Aberforth krzyczał na Albusa że to przez niego nie zyje i wtedy uderzył go w twarz. Według Bathilda, Albus nawet się nie bronił się.
Albus mógłby pokonać Aberfortha w pojedynku z obu rękami związanymi za plecami.
Muriel piła jeszcze więcej szampana. Wspominanie tych starych skandali wydawała się rozradować ją tyle co przerazić Doge. Harry nie wiedzieli co myśleć, co sądzić. On chciał znać prawdę, a jednak wszystko co powiedział Doge, że Ariana zachorował. Harry mógłby ledwie uwierzyć, że Dumbledore nie zainterweniowałby, jeśli takie okrucieństwa zdarzały się wewnątrz jego własnego domu, a jednak było niewątpliwie coś nie pasującego w tej historii.
Jeśli nawet jej powiedział to Skeeter nie powinna tego wykorzystywać!, powiedział Doge, - i żadne zaufanie nie może zostać umieszczone nad czymś co Bathilda mogła powiedzieć!
- Och są metody przenoszone w pamięci i jestem pewna, że Rita zna je wszystkie, powiedziała Ciotka Muriel - Ale nawet, jeśli Bathilda okazała się kompletną idiotką, to ja jestem pewna, że miała nadal stare fotografie, być może nawet listy. Ona znala Dumbledora wcześniej... Wiedziała, że mieszka w Dolinie Godrica.
Harry, który brał łyk kremowego piwa, gdy uslyszał co powiedzialą Muriel zaczął się krztusić. Doge poklepal go po plecach, Harry zakaszlał, patrząc na Ciotkę Muriel przez łzy w oczach. Spytał,
- Bathilda Bagshot żyje w Dolinie Godric’a?
- Och tak, ona była tam na zawsze! Dumbledores ruszyli się tam, gdy Percival został uwięziony, ona była ich sąsiadką.
- Dumbledor żył w Dolinie Godrica?
- Tak, Barry, właśnie to chciałam powiedzieć, powiedziała Ciotka Muriel w rozdrażnieniu.
Harry czuł się głupio. Harry nigdy nie spytal Dumbledora gdzie żył, nie wiedzial że żyli i stracili najdroższych w tym samym miejscu. Dlaczego? Dumbledore zakopał jego rodziców blisko jego siostry i matki? Dymbledore mial odwiedzić grób jego rodziców, czy to zrobil? I on nigdy nie powiedział Harremu … nigdy nawet nie wspomniał …
I dlaczego czuł że to jest tak ważne, Harry nie mógł odpowiedzieć sobie na to pytanie
Czuł jakby dumbledor go oklamał ... Powinnien powiedzieć mu, co ich łączy. Harry patrzyl przed siebie rozmyślając, nie zauważył, że Hermiona wyszłą z tłumu i usiadłą obok niego."
- Po prostu nie mogę tańczyć więcej, Wysapała.
Ron poszedł szukać więcej kremowego piwa. Zauważyłam Victora szalejącego daleko od ojca Luna, widziałam jak się kłocili... Spojrzała na niego.
- Harry,wszystko wporządku?
Harry nie wiedział jak zacząć, ale to nie miało znaczenia, w tym momencie, coś duzego i srebrnego stanęło przed nimi. Pełny wdzięku i błyszczący, ryś usiadł wsród zdziwionych tancerzy. Wszyscy na niego spojrzeli. Wtedy usta Animaga otworzyły się szeroko i zaczęło mówić w głośnym, głębokim, powolnym głosie Kingsley Shacklebolt.
- Minister poległ. Scrimgeour nie żyję. Oni nadchodzą.